“Eindelijk weer eens goed slapen vannacht, zonder al die geluidjes via de babyfoon,” glimlacht mijn man. Met een veel te blij hoofd pakt hij de babyfoon in. Ik verzamel ondertussen met tegenzin de belangrijkste knuffels. In de woonkamer staren de tassen vol kleren, flesjes, luiers en vooral zijn slaapzak me aan. Ik check, check en dubbel check. Ja die drie setjes kleren zitten er echt in. Of toch nog één extra meegeven? Misschien handig om het kind zelf ook niet te vergeten trouwens.
Mijn man zit al bijna in de auto om ons kleintje voor een nacht naar opa en oma te brengen, ik loop toch nog een keer naar boven voor een extra hydrofiele doek. Uit de radio schalt Pharrell Williams’ Happy. Ik zit naast onze mupsie op de achterbank en houd zijn hand vast, terwijl hij in slaap doezelt. “Because I’m happy…” hoor ik de man meezingen. In mijn hoofd doorloop ik nog eens of alles wel in de tassen zit.
Bij mijn ouders planten we de stapel tassen in de woonkamer, ik leg mijn handgeschreven handleiding van zo’n vijftig kantjes er bovenop. Heb ik alles erin gezet? O nee, de druppels ben ik vergeten te vermelden. “Mam, hier in de tas vind je de druppels en een lepel,” wijs ik. Ze geeft me een kus en wijst naar de tafel. “Voor jullie, als je straks thuis komt.” Chips en chocolade pinda’s.
“Zal ik hem zelf in bed leggen?” Ik wacht het antwoord niet af, loop alvast met de kleine naar boven. Nog een kusje, nog een knuffel, en nog een… “Welterusten lieverd,” besluit de man. “Nu is het echt bedtijd.” Hij loopt naar beneden en pakt de autosleutels. “Ik wil nog wel even wat drinken,” zeg ik en voel aan mijn warme hoofd. “Slaapt-ie?” vraag ik aan mijn vader, die met de babyfoon in z’n hand zit. Mijn ega knikt nog voordat mijn vader kan antwoorden en loopt richting voordeur. Met een week gevoel volg ik hem naar de auto.
In de auto brandt het troostvoer brandt op mijn schoot. Ik trek de zak choco’s open en duw een handvol in m’n mond. Thuis loop ik tegen drie nog niet opgeruimde, volle wasmanden aan. Ik heb nu tijd, dus opruimen die hap. “Welkom, onze gasten vanavond zijn…” hoor ik vanuit de woonkamer. De man heeft het beter bekeken en zit voor de tv. Ik heb al in geen maanden meer naar Jinek gekeken!
Net neergeploft op de bank voel ik mijn ogen moe worden. Ik kan dit helemaal niet meer. “Ik ga naar bed,” besluit ik. Hij blijft zitten, geboeid door de interessante gasten, of het decolleté van Jinek?
In bed draai en woel ik, en voel spontaan steken in m’n bekken. Had de fysio toch gelijk toen ze zei dat dit mijn zwakke plek zou blijven… Na uren wordt de andere helft van het bed ook gevuld, maar als ik midden in de nacht van ellende nog maar eens naar de wc loop, zie ik een oplichtende telefoon. ‘Wat ben jij aan ’t doen?’ vraag ik.
“Ik kan ook niet slapen,” hoor ik hem brommen. Terug in bed kruipt de vader van mijn zoon tegen me aan. “Ik voel me zo incompleet.”
Geen reacties