Mama weer weg?

“Mijn moeder is gestopt met werken omdat ze niet wilde dat ik naar de crèche ging of naar een oppas. Dus mama was er gewoon altijd,” hoor ik zangeres Maan op tv tegen Chantal Janzen zeggen. Joost krimpt op de bank naast me ineen. “Nee nee, zeg dat nou niet,” hoor ik hem denken. We zijn net klaar met een gesprek over ‘dat ik best veel van huis ben en of mij dat een slechte moeder maakt’. Of nou ja, een gesprek was het niet echt. Eerder een monoloog van mijn kant. Over dat ik me zo schuldig voel omdat ik naast mijn tijd met Joost en Benja ook vier dagen wil werken, mijn familie en vriendinnen wil zien en tegenwoordig tijd voor mezelf inplan. En dat ik me afvraag of het erg is dat Benja daardoor regelmatig niet bij zijn moeder maar bij Joost of opa of oma is. Of hij daar ‘last’ van heeft.

Deze hersenspinsels komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Nadat ik een weekendje weg was geweest en op maandagavond na een dag werken vertrok richting yogamatje, vroeg Benja terwijl ik mijn jas aantrok ‘mama weer weg?’ Mijn hart brak en mijn maag draaide zich om. Het liefst had ik per direct alle activiteiten voor de rest van het jaar uit mijn agenda geschrapt, maar Joost wist dat ik daar niet gelukkiger van zou worden. “Ga nou maar, er is niks aan de hand. Over vijf minuten slaapt hij en heeft hij geen idee meer of jij hier op de bank zit of dat je je ergens anders dubbelvouwt tot neerkijkende hond.” Met tranen in m’n ogen stapte ik in de auto.

Sindsdien stapelt mijn gepieker over hoe mijn volle agenda goed moederschap dwarsboomt, zich op. Ik moet denken aan een kennis die ik vorig jaar op een bruiloft sprak. Ze had een dochtertje van zes maanden en vertelde dat ze vijf dagen per week werkte. Bijna met schaamrood op haar kaken. Haar meisje ging drie dagen naar de opvang en de andere dagen vingen opa en oma haar op. Opbeurend vertelde ik haar dat dat toch voor iedereen prima is, als zij zich er maar goed bij voelde. En precies bij dat laatste gaat het de laatste tijd bij mij mis. 

Daarom werk ik nu aan een nieuwe weekindeling. Begin ik mijn werkdag wat later, zodat ik ’s ochtends nog even met Benja op bed kan spelen. Combineer ik afspraken met vriendinnen met een speeldate voor de kinderen. En ga ik een les later naar yoga, zodat Benja al slaapt als ik vertrek. Voor mij een hele verbetering, op Benja heeft het geloof ik weinig effect. Het gesprek dat we al springend op het bed voeren blijft namelijk elke dag dat ik wél thuis ben, hetzelfde:

Hij, hoopvol: “Benja vandaag oma toe?”
Ik, enthousiast: “Nee liefie, vandaag is mama lekker een dagje thuis, samen met jou. Mama hoeft morgen pas weer te werken.”
Hij: “Oohh…” 

Zijn ogen die hij teleurgesteld neerslaat spreken boekdelen.