Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Sanne terug op het jaar.
‘Als ze tegen mij zouden zeggen dat de komende vijf jaar precies zo worden als de afgelopen drie, dan teken ik daarvoor,’ hoor ik Michiel Vos zeggen in het programma Isola Di Beau. ‘Wow, dan ben je écht heel gelukkig,’ mompel ik tegen Joost terwijl ik nog wat dichter tegen hem aankruip. Ik proef de zoute tranen op mijn door de vrieskou kapot gesprongen lippen landen. Wat had ik graag hetzelfde gevoeld.
Het is niet dat ik de afgelopen jaren iets miste. Ik heb echt alles wat ik wensen kan. Maar om dat mooie leven dat ik leid, zat een donker rafelrandje dat vaker dan me lief was voor paniek zorgde. 2022 was het jaar waarin ik probeerde dat randje glad te strijken. Met hulp van Joost, Benja, familie en vrienden ging ik met volle angst vooruit. En toen, ergens eind augustus, op de zachte grijze kussens van de loungebank in de tuin, terwijl mijn spijkerbroek door de hitte aan mijn bovenbenen plakte, voelde ik de angst en paniek verdampen. De kracht en het vertrouwen waar ik al jaren naar op zoek was, zat plotseling in me.
Even geloofde ik in mijn eigen halleluja-moment
Even geloofde ik in mijn eigen halleluja-moment. Zo’n moment waarop vanaf dan alles beter is. Maar sprookjes bestaan niet. Dus ging het goede gevoel ook weer weg. Begin september voelde het alsof ik de kaart ‘Ga terug naar Start’ trok. In de maanden die volgden leerde ik dat rafelrandjes helemaal niet gladgestreken hoeven te worden. Omdat ze bij mij horen. En misschien nog wel meer omdat iedereen ze heeft. En dat is prima. Zolang ze maar niet gitzwart en 24/7 voelbaar zijn.
Afgelopen week kwam ik na een van de laatste werkdagen van dit jaar thuis. Zodra Benja mijn huissleutel in het slot hoorde, sprintte hij naar de voordeur. ‘Mam! Papa en ik hebben een kerstcadeautje voor je gekocht! Maak maar snel open! Morgen krijg je er nog een. En die dag daarna ook. En daarna. Tot alle pakjes op zijn.’ Er komt een gouden kaars onder oma’s met dinostickers versierde kerstpapier vandaan. Als ik naar de zeven andere pakjes onder de boom met precies dezelfde vorm kijk, weet ik dat er meer volgen.
Ik steek de eerste gelijk aan. Joost komt naar me toe en slaat een arm om me heen. ‘Het is maar een aardigheidje,’ zegt hij. Ik kijk naar Benja en zie het vlammetje in zijn glimmende ogen reflecteren. ‘Het is veel meer dan dat,’ mompel ik zachtjes. Als het gevoel dat ik nu heb tekenend is voor de komende vijf jaar, dan teken ik ervoor, denk ik. Ik kijk in het vlammetje en voel; iets lichter en positiever leven met minder angst en paniek, het kan.
Geen reacties