Een fris begin

Een goed begin is het halve werk. Geen betere manier om 2019 dus te beginnen met een frisse hardloopsessie, een gezond ontbijtje en een potje woeste ochtendseks. In willekeurige volgorde uiteraard.

Niks daarvan. Ik lag de hele dag in bed met een hoestbui als een kudde zeehonden, een Atlantische Oceaan aan snot en een hoofdpijn die me deed verlangen naar een guillotine.
En het was niet eens de schuld van een iets te gezellige avond met wijnglazen met de inhoud van een vissenkom. Ik was ziek. Hartstikke ziek. Ik hoest, snuit, snotter en kreun.

Rond negen uur werp ik mezelf van de trap, sleep me aan de ontbijttafel, eet een halve cracker en sleur mezelf weer de trap op. Als ik bij mijn kledingkast sta, pak ik een schone onderbroek. Ik wil mezelf ervan overtuigen dat ik deze nieuwe dag in het nieuwe jaar fris en fruitig ga starten. Of in ieder geval in een frisse en fruitige onderbroek.
Maar als ik de la dichtdoe, laat ik mezelf achterover vallen op het bed. Ik wurm me uit mijn badjas, laat m’n sloffen van m’n voeten glijden, leg de onderbroek weer op het nachtkastje en trek de dekens over me heen. 2019 begint maar zonder mij en m’n onderbroek.

Na een tijdje komt mijn lief naar boven. Hij brengt me thee met honing, doet de deur op een kier en loopt zachtjes weer naar beneden. Ik snuit het honderdvijfentachtigste zakdoekje vol en draai me om.
Af en toe dribbelt er een kind zachtjes naar binnen. Om even naast me te liggen, me een aai over mijn wang te geven of om mijn thee met honing op te drinken.

Er zijn een hoop dingen die ik niet goed kan als moeder. Ik kan niet bedenken wat je van lege wc-rollen kunt knutselen, ik kan niet heel de middag vrolijk meezingen met K3 en als ik de was moet sorteren doe ik de broeken bij de broeken en de shirts bij de shirts.
Maar er is één ding dat ik kan waar veel moeders moeite mee hebben: ziek zijn. Ik las ooit eens zo’n zelfgefabriceerd plaatje waarop stond dat moeders niet ziek konden zijn. Wie heeft ons dat wijsgemaakt? Mijn hoofd voelt alsof iemand er een heipaal in ramt, dan is het echt makkelijker om het over te laten aan die andere volwassene hier in huis dan zelf het experimentele blokfluitconcert van de kleuter aan te horen.

Rond een uur of vijf verplaats ik mijn zieke gestel naar de bank. Mijn eigen dokter McDreamy kookt, laat de hond uit, wast de handen van de kinderen, ruimt weer af en brengt ze naar bed. Ik zwaai een beetje zwakjes vanaf een afstand.

Het is misschien niet de beste start van het jaar, maar ik ben er wel heel erg goed in.