Elsbeth bezocht zondag een lezing over het brein en over stress. En hoe je het allemaal een beetje in balans houdt. Ze was het niet met álles eens…
Ik was 17 weken zwanger toen mijn hartsvriendin Ida zichzelf van het leven beroofde. Dat is inmiddels 17 jaar geleden, maar het moment dat we het nieuws hoorden herinner ik me nog als de dag van gisteren. Nadat ze al een dag vermist was, kregen we het telefoontje met de mededeling: ‘het is voorbij.’ Ik hoor een van mijn andere vriendinnen nog gillen als reactie en bij mij klapten alle deuren dicht. Mijn gevoel ging uit.
Er volgden weken van verdriet, van puzzelstukjes en van heel veel vragen. En, wat zou dit allemaal voor mijn baby betekenen? Met rode wangen, verhoogde hartslag en natte ogen vertelde ik de verloskundige wat er gebeurd was. Rustig reageerde ze: ‘in oorlogen worden er ook heel veel baby’s geboren. En die zijn over het algemeen ook gezond.’
Ik had al lang niet meer aan dit alles gedacht, tot ik afgelopen zondag bij een lezing was over het brein. Ik hoorde hoe we liever kunnen zijn voor onze hersenen en het brein beter in balans kunnen houden. Ik luisterde naar het verhaal over wat te veel prikkels met ons doen, over dat zo’n tachtig procent van onze gedachtes negatief zijn, en dat veel van onze (negatieve) overtuigingen in ons brein genesteld zitten door dingen die ons vroeger zijn verteld. En dan komt het onderwerp early life stress ter sprake. Over hoe schadelijk stress voor je (ongeboren) baby is. De eerste duizend dagen (gerekend vanaf conceptie) van je kind zijn bepalend voor hoe hij of zij zich later in het leven zal ontwikkelen. Stress voorkomen is dus van groot belang.
Ik schiet in de weerstand. En denk terug aan mijn eigen zwangerschap.
Ik schiet in de weerstand. En denk terug aan mijn eigen zwangerschap. En aan de tijd dat Keet nog klein was en ik was ingestort. Maar ik denk vooral aan wat mijn verloskundige die dag tegen me zei toen ik vol verdriet bij haar zat. Ik heb nooit gecheckt of het waar was, maar het hielp me op dat moment in ieder geval wel.
Terwijl op het podium de show doorgaat, zie ik op mijn telefoon een bericht binnenkomen van mijn vriendin Mariëlle Beckers, die als orthopedagoog met zeer beschadigde kinderen werkt. Ze reageert op mijn insta story over deze middag. “Ja, bevestigt ze, “early life stress is schadelijk.” Maar ze geeft ook aan dat ze sceptisch is over dit soort uitspraken. “Want het gaat om meer dan stress bij de ouders. Bij early life stress gaat het om verwaarlozing en heftige gebeurtenissen van die kinderen. De kinderen in de gezinshuizen waar ik voor werk zijn daaraan blootgesteld. Als dit soort info zonder nuance wordt gezegd, maakt dat veel ouders stik-onzeker.”
Er stromen meer berichtjes mijn inbox in als reactie op mijn story. Die bevestigen wat Mariëlle schreef en zijn koren op de molen voor mijn allergie voor dit soort bangmakerij. Berichtjes van moeders die onzeker zijn omdat ze stress hadden tijdens hun zwangerschap. Omdat ze ontslagen werden, omdat ze relatieproblemen hadden, of in een depressie zaten terwijl ze een baby hadden. Allemaal hele rottige gebeurtenissen in iemands leven. Maar het zijn dingen die gebeuren. En het is het soort stress waar kleine kinderen, mits ze ook niet zelf mishandeld of verwaarloosd worden, echt geen levenslange trauma’s of hersenschade van oplopen.
Ik ben boos. Dat iemand op zo’n groot podium dit soort dingen met overtuiging, maar zonder nuance roept. Dat ze een deel van de zaal nu bevestigt in een overtuiging die misschien al sluimerde in hun brein en ze daarmee juist stress bezorgt (die we daarna met een cursus kunnen oplossen). Ik zit de show uit. Doe nog mee aan een geleide meditatie waar ik ook mijn vraagtekens bij heb en ga verbaasd en verbolgen naar huis.
Als ik thuiskom tref ik daar mijn 17-jarige dochter aan tafel met twee vrienden. Van een trauma nog steeds geen spoor, integendeel ze is ontspannen, vrolijk en gemotiveerd. Maar mocht ze over een jaar of tien toch bij de psycholoog terechtkomen, dan weet ik in ieder geval wie ik de schuld kan geven.
3 Reacties
Thanks voor dit! Hier zo’n onzekere moeder en vrouw. Na zo’n lezing even de gedachten dat ik helemaal niet goed voor mezelf en kinderen zorgde. Zelfs t boek gekocht, want ik dacht ‘dat moet ik beter gaan doen’. Nooit gelezen want na een nachtje slaap kwam ik tot de conclusie dat het niet is wat ik geloof en bij me past. Boek nooit gelezen. Zonde van het geld.
Geen dank! En dat is toch harstikke rottig dat je het even hebt geloofd. Gelukkig heeft een nacht slaap je goed gedaan (daar heeft ze dan wel weer gelijk in :). Misschien kun je het boek op Marktplaats kwijt 😉
Dank voor je stuk. Ik had toen ook je story’s gezien en alleen al wat je daar zei kreeg ik de kriebels van. Ik heb burnouts en depressies gehad, zal er ook nooit vanaf komen. Zelf ben ik ook een kind van een ouder met volop psychische problemen (kopp-kind) en heb vroeger verkeerde opvoeding en hechting meegekregen. Dat heeft bij mij ook zijn issues meegegeven, samen met de erfelijkheid. Ik ben dus lange tijd ook heel bang geweest over wat ik mijn kinderen meegeef. Zeker in de tijd dat het slecht met me ging. Maar iedereen die mij en mijn kinderen echt kent weet dat dat zeker niet het geval is. Tuurlijk zijn er issues en gaat niet alles soepel, wat te verwachten is, en volgens mij bij iedereen wel zo is. Maar zij hebben eerder genoten van de jaren dat ik thuis was als dat zij last hadden van mijn “isseus”, en ze groeien op als vrolijke kinderen, die weten dat ze een stabiel thuis hebben waar liefde tijd en aandacht voor ze is. En ik ga me zeker door iemand zoals de dame op het podium geen schuldgevoel voor aanpraten, dat zou pas verkeerde stress opleveren. Ben blij dat ik daar niet zat.