Lees

Dress to impress

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

“Mam, mag ik een invlechting?” Sieger kijkt me verwachtingsvol aan met in zijn ene hand een haarborstel en in de andere een haarelastiek. We zitten aan het ontbijt en omdat de ochtend niet bepaald mijn beste moment van de dag is, heb ik nog niet met aandacht naar Sieger gekeken. Nu valt het mij ineens op dat hij er wel erg feestelijk uitziet. Hij heeft een zwarte jurk aan waar met pailletten roze sterren op glimmen. In combinatie met een zwarte legging en zwarte leren laarsjes ziet hij eruit alsof hij naar een kerstfeest gaat.     

“Wil je je helemaal mooi maken voor vandaag?” vraag ik. Hij knikt. Ik ga aan de slag met een invlecht. Ik doe mijn best om het zoveel mogelijk ‘als Elsa van Frozen’ te vlechten. Tot vier jaar terug had ik überhaupt niet gedacht dat ik haren van mijn kinderen in zou moeten vlechten, dus ik ben elke keer weer trots als ik het voor elkaar heb om een aardige vlecht te maken.

Elk bezoekje aan de Genderpoli wordt op deze manier zorgvuldig voorbereid. Mooie jurk, haren in een speciaal kapsel. Een ketting om. Uiteraard met een hangertje van een eenhoorn eraan. Het voelt dus bijna als de voorbereidingen voor een feestje. Misschien ziet Sieger de afspraken bij de poli ook als een feestje, maar voor mij voelt het allemaal toch wat ‘overdressed’.

Over iets meer dan een uur start een drie uur durende psychologische test

Ik vraag mij af wat de reden is dat hij zo graag in zijn mooiste, meest meisjesachtige, outfit naar het ziekenhuis wil. Wil hij de psycholoog laten zien dat het hem ‘menens’ is? Of zeker weten dat ze hem als meisje zullen behandelen? Ik besluit er nu maar even niet naar te vragen. Over iets meer dan een uur start een drie uur durende psychologische test, waar hem waarschijnlijk al van alles gevraagd wordt over het waarom van zijn gedrag. Dus ga ik nu maar gewoon even de moeder zijn die haren invlecht, kettinkjes uit de knoop haalt en armbandjes vastmaakt.

Als we de wachtkamer in lopen, zijn we alleen. Ik voel een plaatsvervangende teleurstelling. Niemand die Siegers mooie outfit kan bewonderen. Ook de psycholoog en baliemedewerkster lijkt het niet op te vallen dat Sieger extra zijn best heeft gedaan. Misschien dat wat voor mij overdressed voelt, voor deze mensen dagelijkse gewoonte is?

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter