Inge is getrouwd en moeder van een zoon van twaalf en een dochter van zes. Wat ze als weerbaarheidstrainer aan kinderen en hun ouders probeert mee te geven, vergeet ze zelf nogal eens toe te passen.
Ik probeer mijn kinderen op te voeden tot zelfstandige, zelfdenkende en ruimdenkende mensen.
Soms probeer ik ze voor me te zien als volwassenen en dan hoop ik twee mensen te zien die weten wat ze willen. Die zich niet zo snel van de wijs laten brengen. Die een eigen mening hebben en niet alles zomaar lukraak van een ander aannemen. Die van zichzelf snappen wat ze belangrijk vinden. Die opkomen voor zichzelf én als het nodig is voor een ander. Die durven te zeggen wat ze denken en voelen, ook al is dat net even anders dan wat anderen denken en voelen.
‘Mama, ik wil eigenlijk geen gewone drinkbeker, maar zo’n air up!’
‘Een air up? Wat is dat in hemelsnaam?’ (*Googlet op airup)
‘Mam, ik wil die gewoon…’
‘Water met een smaakje! Toe maar, wat een onzin zeg!’
‘Ja, maar ik wil het gewoon!’
‘Ik wil..? ik wil…? Weet je wat ik wil?’
‘Zeg ik een keer wat ik wil, is het wéér niet goed.’
‘…’
Zelf waaide ik vroeger veel te veel met alle winden en meningen mee. Luisterden mijn vrienden naar zware heavy metal? Dan vond ik dat ook prachtig. Liep iedereen op gympies? Dan deed ik dat ook. Wat vind jij dan, vroeg ik altijd om mijn eigen mening maar niet te hoeven ventileren.
‘Ik wil mijn crocs vandaag aan, mama.’
‘Zou je dat wel doen op je eerste schooldag?’ (* ziet doemscenarios al voor zich)
‘Maar mama?’
‘Ja?’
‘Je zegt toch altijd dat ik moet doen wat goed voelt?’
Rond mijn twintigste wist ik soms echt niet meer wat ik zélf nou eigenlijk belangrijk, fijn en mooi vond.
‘Mam? Ik wil een elektrische step.’
‘Dat zou ik ook wel willen, schat.’
‘Maar dan kopen we die toch?’
‘Tuurlijk, schat. Hoeveel geld heb je op je rekening?’
‘Doe nou niet zo flauw.’
‘Flauw? Hoezo flauw?’
‘Ik hoef al niet meer.’
Inmiddels lukt het mezelf een stuk beter om te zeggen wat ik wil, voel en denk. Maar het heeft me heel wat jaren gekost dat te leren. Het zinnetje ja-maar-ik-wil-gewoon zit niet voor niets in mijn allergie. Al was het alleen al om het gemak waarmee mijn kinderen het uitspreken.
Oh wacht. Dat wil ik ze juist leren.
Geen reacties