Er zit een spin op de muur. Zo een met van die lange dunne poten, waarmee hij lijkt te kunnen vliegen. Ik heb geen idee wat voor soort het precies is. Benja weet het wel: het is een enge. En dus moet hij weg.
“Jij en Joost zijn toch niet bang voor spinnen?” vraagt mijn zwager als hij Benja’s ogen uit z’n kassen ziet puilen en zijn lijfje zit verstarren. “Nee hoor,” antwoord ik terwijl ik de ongenode gast koelbloedig buiten neerzet ‘zodat hij weer met z’n vriendjes kan spelen’. “Kunnen we hem niet beter pletten en in de prullenbak gooien?” vraagt Benja. “Gewoon voor de zekerheid, mama.” Tot dusver blijk ik geen Freek Vonk opgevoed te hebben.
Ik heb geen idee waar zijn spinnenfobie vandaan komt. Wat ik wel weet, is dat ikzelf voor heel veel andere dingen bang ben. Dat opa en oma door ons corona krijgen bijvoorbeeld. Of dat ik iets doe wat een ander niet leuk vindt. En daar krijgt Benja meer van mee dan me lief is. “Ach dat geeft niet, laat hem maar eerst schommelen, dan ga jij daarna,” zeg ik als een bijdehand jochie in de speeltuin voordringt. “Niet aan je mond zitten nu, we moeten thuis eerst onze handen wassen,” waarschuw ik hem als we uit de supermarkt komen.
‘Kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet’ zie ik op Instagram weer eens voorbij komen. Als deze uitspraak waar is, dan ben ik hard op weg mijn grootste doemscenario – dat Benja net zo bang wordt als ik – werkelijkheid te laten worden. Snel scroll ik verder door mijn timeline om me te laten afleiden door alle foto’s van kinderen op, onder en in de sneeuw en maak ik mezelf wijs dat angsten niet besmettelijk zijn. Ik ben tenslotte ook niet bang voor spinnen. En ik heb de hoogtevrees van m’n vader ook nooit overgenomen.
Later die dag komt Benja samen met zijn tante uit de speeltuin. “Even handen wassen en dan gaan we een fabriek van lego bouwen,” hoor ik hem zeggen. “Zo, die is goed opgevoed,” reageert mijn zusje.
“Haha, ja he?!” lach ik. Maar diep van binnen weet ik dat dat niet de echte reden is.
Geen reacties