De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier, klinkt het Koningslied in mijn hoofd. Daar gaat hij. Rugtas op z’n rug. Door de deur van de school. Ogen op standje ster-en-straal.
“Weet jij nog waar je jas mag ophangen Mads?” Hij zoekt boven de haakjes van de kapstok naar de letter m van zijn naam. Hij springt door de gang. Er is verder nog niemand. Ik weet eigenlijk niet helemaal zeker of we al naar binnen mogen. Ik wijs naar zijn naam. “Kijk daar!” roept hij op een toon die je gerust enthousiast mag noemen. Hij rent terug naar de kapstok en hangt zijn jas bij het goede haakje. Helpen hoeft niet. “Want ik kan het nu zelf mam.”
Als een veulen in de wei huppelt hij het kleuterlokaal in. Zijn handen wapperen zo hard dat hij bijna opstijgt. Hij mocht speelgoed van huis meenemen om te laten zien aan zijn mede-kleuters. Maar als er drie jongens net iets te ruw bovenop zijn nieuwe Brandweerman Sam jetski duiken, moet ik die in de mand van de juf stoppen. “Daar moet je het bewaren mama,” zegt hij alsof hij er al jaren komt.
Gisteren waren we hier voor het eerst. In dit prachtige met zelfgeplakte kerstbomen (die meer weg hebben van raketten) en scheefgeknipte kerstengelen versierde lokaal op de basisschool.
Ik hoor de juf iets zeggen over drinkbekers en meenemen van fruit. Ik vraag me af of ik nog weet welke begin- en eindtijden Mads precies heeft. Of ik nu gelijk weg moet, of nog even mag blijven. Door de gang zie ik ouders lopen die routinematig spullen en kinderen wegbrengen. Die precies lijken te weten waar ze links of rechtsaf moeten. Voor mij is het net zo nieuw als voor Mads. Dit lokaal is de plek waar ik ga leren ‘hoe het werkt’ als basisschoolmoeder.
“Ik ook in?” hoor ik zijn peuterbroertje herhalen. “Nee, jij gaat mee naar huis,” antwoord ik. Met moeite krijg ik Jesse z’n overenthousiast uitgetrapte schoenen en jas weer aan. Samen zwaaien we hard naar zijn broer. Die overigens niets ziet, maar vol verwondering om zich heen en naar de juf kijkt. Het liefst blijf ik hier gewoon de hele ochtend staan bij dit raam. Kijken hoe hij contact maakt met anderen. Hoe hij alle nieuwe dingen als een gulzige en kwispelende puppy in zich opneemt.
Nu maar hopen dat ik kan onthouden wanneer de bekers, brood- en fruitbakjes en gymschoenen mee moeten. Dat ik steeds makkelijker de school uitloop. En dat ik me snel niet meer zo’n beginneling voel.
Waar ik eerst dacht dat dit voor hem een grote stap zou zijn en ik het alleen maar lekker zou vinden als hij naar school zou gaan, blijken nu de rollen omgedraaid. Ik werp nog één blik de klas in en zie dat hij er klaar voor is. Nu ik nog.
Mads z’n schoolleven begint in ieder geval met de mooiste vakantie van het jaar. Deze kerst genieten we nog even dubbel zo hard samen. Fijne feestdagen!
Geen reacties