Chronische pijn

Eind vorig jaar stelde Marloes zichzelf voor met haar terugblik op 2021. Vanaf nu is ze vaste blogger bij ons team! Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

De miezerregen slaat tegen mijn gezicht terwijl mijn jengelende dochter aan mijn arm hangt. ‘Mama tillen?’ Het is zeker al de vijfde keer dat ze het vraagt. Weer schud ik mijn hoofd, ‘nee Guusje moet even zelf lopen.’ Met een pruillip kijkt ze me aan en sjokt verder, even later voel ik haar handje uit de mijne glippen en een nanoseconde later ligt ze languit op de grond. Dikke tranen rollen over haar wangen terwijl ze zich omdraait en haar armen uitstrekt, haar roze maillot zit nu onder het zand. ‘MAMAAA TILLEEEEEH’ brult ze nu met lange halen. Mijn hart breekt een beetje, voor haar en voor mijn rug. Maar ik kies voor haar, ik kies altijd voor haar. En dus til ik haar van de grond terwijl ik een scherpe pijn voel in mijn rug.

‘Mama pijn in rug?’ vraagt ze met een piepstemmetje dichtbij mijn oor terwijl ik met haar op mijn arm naar de bakfiets loop. Ik zucht, de pijn is verschrikkelijk. De bekende uitstraling loopt van mijn bil naar de voorkant van mijn bovenbeen helemaal via mijn scheenbeen naar mijn enkel. Het zweet staat op mijn rug en ik loop letterlijk scheef. Zestien kilo weegt ze nu en ik weet dat elke stap die ik met haar op mijn arm zet, er eentje teveel is. Eentje teveel voor mijn chronische rugpijn, maar nooit eentje teveel voor haar. Ik wil haar tillen, het liefst zoveel mogelijk, het gaat alleen niet meer.

Ik wil haar het liefst zoveel mogelijk tillen, maar het gaat niet

Bij haar geboorte woog ze al veel, 9 pond, schoon aan de haak. Niet zo gek dat ik de weken voor haar geboorte amper nog kon lopen. Met al haar gewicht trok ze aan mijn banden en drukte ze op mijn bekken. De peuter die toen thuis rondliep tilde ik logischerwijs nog erg vaak. De commode op, zijn ledikant uit, de trap af, de laatste meters in de straat. ‘Je moet hem echt niet meer tillen,’ zei de bekkenfysio die waarschijnlijk zelf even vergeten was hoe vaak je een kind van 2 nog overeind moet helpen, in het fietsstoeltje moet zetten of in de autostoel moet proppen. Dus ploeterde ik voort, hoogzwanger van een tank en met een peuter op de arm met in gedachten de uitspraak van de fysio die me op de been hield: ‘na de bevalling ben je waarschijnlijk zo van je bekken- en rugpijn af.’

Maar helaas, ze had het mis. De bevalling van Guusje, die wonderwel soepel verliep ondanks haar gewicht, is inmiddels drie jaar geleden en nog elke dag heb ik pijn in mijn rug. Veel pijn. Constante pijn. Pijn die uitstraalt, pijn die door je lichaam golft, pijn die nooit weg is. Pijn als ik loop, als ik sta, zit, lig, altijd. Sinds de bevalling heb ik zo ongeveer elke specialist gezien, elke pijnstiller gebruikt, meerdere spuiten in mijn rug gehad en veel, heel veel getraind om sterker te worden.

Het heeft allemaal niet geholpen

Het heeft allemaal niet geholpen, de pijn is er nog steeds. De pijn zorgt er nog iedere dag voor dat ik keuzes moet maken. Til ik haar op en heb ik de komende uren extreem veel pijn, of laat ik haar liggen zodat ik straks nog genoeg energie heb om ook nog te spelen en stofzuigen? Ga ik een dagje naar de Efteling, dan heb ik daarna minimaal vijf dagen nodig om fysiek te herstellen. Niet dat ik dat in bed doe, dat is onmogelijk met twee kinderen in huis, maar ik heb dan wel dagenlang nog meer pijn dan normaal.

Inmiddels heb ik de pijn geaccepteerd. Het is zoals het is en het mag er zijn. Met een pijncoach heb ik geleerd om beter over mijn pijn te communiceren, ook met mijn kinderen. Zodat zij weten dat ik ze niet altijd kan tillen, dat ik niet altijd op de grond een treinbaan kan maken. Maar dat ik wel een boekje op de bank met ze kan lezen als ik pijn heb, of even samen een filmpje kan kijken als ik bij moet komen.

‘Mama pijn in rug?’ Als ik ja zeg, springt ze van mijn arm en trekt ze mijn jas en trui omhoog om er een kus op te geven. ‘Zo beter mama?’