Lees

Als ik tien ben mag ik een eigen telefoon

Het dringt steeds vaker tot me door. Dat mijn kleine mannetje groter aan het worden is. Gisteren boekte ik zijn nieuwe musicallessen. Toen ik op de betaalknop wilde klikken, realiseerde ik me opeens dat hij straks, na de zomer, oud genoeg is voor de TeensClub. Weg bij de kleintjes maar in een groep voor kinderen van tien tot 14. Phoe.

Hij loopt steeds vaker alleen naar school. Hij wordt lang, het kleine, ronde, knuffelbare gaat er steeds meer af. Maar vandaag loop ik wel met hem mee naar school en pak zijn hand. Als we hand en hand richting school lopen (en hij niet protesteert) vraag ik hem of er al veel kinderen in zijn klas een mobieltje hebben. ‘Niet echt,’ antwoordt hij. Een eigen telefoon is namelijk nogal een thema. Al jaren weet, en roept hij: ‘als ik tien ben, mag ik een eigen telefoon!’ En nu is het bijna zo ver.

Het is met Teun alsof ik alles weer opnieuw moet uitvinden.

Toen zijn grote zus tien was reed ze al haar eerste wedstrijd in het buitenland. Zijn grote zus had al op haar negende een eigen telefoon omdat ze al op zoveel verschillende plekken in het land skateboardde. In haar eentje. Het is met Teun alsof ik alles weer opnieuw moet uitvinden. Niet alleen omdat het een eeuwigheid geleden leek dat Keet zijn leeftijd had (wat in werkelijkheid zes jaar geleden is), maar ook omdat het twee compleet verschillende kinderen zijn en omdat de tijden veranderd zijn, de apps en toepassingen al weer zo anders zijn dan zes jaar geleden.

‘Wat ga je er denk je vooral op doen als je een eigen telefoon hebt?’ vraag ik hem terwijl we het schoolplein oplopen. ‘Video’s maken,’ zegt hij. ‘Want die telefoon heeft een betere camera denk ik. En Tiktok. Instagram. En een telefoon kan je lekker overal mee naar toe nemen.’ Ik slik en bedenk dat ik daar nog even beleid op moet verzinnen, en welk soort telefoonabonnement we voor dit kind gaan kiezen. De gb’s die Keet inmiddels heeft, vertrouwen we hem denk ik nog niet toe.

De juf van groep zes staat op het schoolplein de kinderen en ouders op te wachten als we aan komen lopen. Teun sprint naar binnen, zonder me een kus te geven. ‘Hebben veel kinderen in de klas al een telefoon?’ vraag ik juf Marga. Ze zegt van niet. En geeft aan dat de telefoons in ieder geval niet mee de klas in mogen.

In groep zeven gaat het anders worden weet ik. Er zijn veel ouders die de telefoongrens op tien hebben staan, heb ik vernomen. Bij tienjarig buurmeisje Olivia wordt er heel wat geappt in de klassenapp, vertelde de buurvrouw. Waar Olivia zelf dan weer nauwelijks aan meedoet grappig genoeg. Ben heel benieuwd hoe Teun daar mee om zal gaan. Wat voor gekke dingen er gaan gebeuren in de app-groepen. Hoe Henno en ik dat gaan controleren. Misschien sowieso eens nadenken over tools voor ouderlijk toezicht op zijn telefoon.

Ik zeg de juf gedag en loop terug naar huis. Check al lopend binnen een minuut mijn appjes, instagram, Facebook én mail. Als Teun ook maar een beetje op mij lijkt, vrees ik het ergste na de zomer….

Dit artikel bevat een samenwerking.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter