Het co-ouderschap kan pittig zijn, weet ook onze single mom Lisa. Maar het heeft soms ook zo zijn voordelen. De kinderen zijn er soms ook een paar dagen niet. En dat geeft ruimte voor andere dingen….
‘Goedemorgen schatje.’ Ik doe mijn ogen open en kijk recht in de donkerbruine ogen van de man die zich vannacht schuldig maakte aan de spierpijn die ik de komende drie dagen ga voelen. Je aait door mijn haar en geeft me kusjes op mijn arm. Je stapt uit bed en schuift het gordijn een stukje open zodat de zon net genoeg naar binnen schijnt. Ik kijk naar je, althans, ik ben vooral afgeleid door je witte boxershort omdat ik me niet kan herinneren dat je die gisteren aan had. Maar hij staat je perfect. Je zegt dat je croissantjes gaat halen en zet ondertussen het espressoapparaat aan voor mij. Je brengt een kopje pleur naar boven en kust me weer. Ik wil niet dat je weggaat, maar heb honger dus ik ga je croissantjes-haal-plan niet dwarsbomen. Ik glimlach naar je en je vertrekt met je te knappe kop. We eten croissantjes in bed en je zegt dat je me mooi vindt. Ik heb mezelf nog niet bekeken, maar ik vind alles best als jij het zegt. Je vraagt wat ik wil gaan doen vandaag, en ik zeg dat ik de hele dag met je in bed wil blijven. Ik kriebel met mijn nagels door je haar en jij vraagt of ik een rits heb die je open kunt ritsen zodat je in mij kunt kruipen. Ik kus jou en jij kust mij. Die drie dagen spierpijn worden er vijf.
‘Goedemorgen schatje.’ Ik doe mijn ogen open en kijk recht in de berg was die ik gisteren niet meer wilde opvouwen en die nu naast mijn bed ligt. Ik stap uit bed en maak het gordijn een klein stukje open waardoor de zon vol in mijn gezicht schijnt. Ik trek het gordijn weer dicht. Ik strompel de trap af en zet het espressoapparaat aan. Er begint een lampje te knipperen waar ik een hekel aan heb: koffiebonen op. Ik trek de koelkast open maar ondanks dat deze uitpuilt staat er niks wat me aanstaat. Ik eet een roze koek en ga op de bank liggen. Ik vraag mezelf af wat ik wil gaan doen vandaag. Na vijftien keer Hart van Nederland in de herhaling te hebben gekeken besluit ik maar eens aan de belastingaangifte te beginnen. Zonder cafeïne. Zonder make-up. Zonder croissantjes. Zonder man in witte boxershort. En zonder spierpijn. Dat dan weer wel.
Geen reacties