Babykriebel

Stem 1: “Misschien is het toch wel leuk, nog een kindje erbij. Kijk nou hoe deze twee jongens vrienden aan het worden zijn. Daar kan er best nog een bij.”

Ik stuur mijn man een foto van onze twee boeven die voor ons huis de meest bijzondere poses aannemen. Wat een lol kunnen die twee gasten hebben.

Stem 2: “Voor het gemak moet je maar even vergeten dat je ze vlak voor dit moment al vijfentwintig keer uit elkaar gehaald hebt omdat ze elkaar bewerkten met het hele wagenpark van Cars.”

Stem 3 begint hard te lachen: “En negeer het vermoeide, wattenhoofdgevoel door de gebroken nachtjes ook maar even dan, haha.”

De jongens lopen achter elkaar aan. De jongste zet zijn stappen op dezelfde plaats als de oudste. Hij kopieert hem volledig en de oudste buit dat volledig uit.

Ik roep de stemmen in mijn hoofd tot de orde: “Nou ja, op dit moment lijkt het allemaal rozengeur en maneschijn dames. Zijn jullie alle slapeloze nachten en zorgen rondom ziekte nu ineens vergeten?”

Stem 1 is terug: “Maar je weet toch nog wel hoe zacht en lief ze sliepen op je borst?” Stem 2 voegt toe: “En hoe mooi die eerste lachjes waren? Hoe verwonderd je was toen ze uit zichzelf jouw handen pakten?”

“Ja ja, ssst,” sis ik de stemmen toe.

Het is koud buiten en we hebben nu wel lang genoeg geslenterd. “Kom jongens, we gaan weer naar binnen, lekker wat drinken,” roep ik voor mij uit. Ik loop gauw vooruit en verdring met elke stap de gedachten aan nog een kindje meer naar de achtergrond. Waar dit nou ineens vandaan komt weet ik niet. Misschien komt het door alle babyfoto’s en kraamtijdverhalen die ik de laatste maanden voorbij heb zien komen in voorbereiding op mijn boek.

Langzaam klinken de stemmen weer in mijn hoofd. Voor ze me weer proberen te overtuigen van hun gelijk, blaf ik ze af. Reality check dames: Ik heb helemaal geen tijd voor nog een baby. Tenminste, niet als ik alle plannen die in mijn hoofd zitten op korte termijn wil uitvoeren. Aan de andere kant weet ik heus dat een baby op mijn leeftijd (afgaand op de statistieken) juist hetgeen is wat niet onderaan de to-do-list kan blijven staan. Maar op dit moment staat die daar prima.

We zijn weer binnen. De schattig samenspelende jongens zijn binnen no-time getransformeerd in ruziënde guerrilla’s en ik zit direct weer in mijn rol als pedagogisch-verantwoord-twee-broers-uit-elkaar halende-wondermama. De stemmen in mijn hoofd zijn opeens verdacht stil. Gek hè, hoe zo’n babykriebel ineens weer kan verdwijnen.