Altijd alert

We hebben nu drie maanden een poes. Of een katertje, eigenlijk.
Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat mijn tweejarige dochter een gemeen, sadistisch, op het randje van psychopathisch monster is dat er constant op uit is Spoekie te pijnigen.

Als Zora door heeft dat ik op haar let doet ze super lief en zegt ze dingen als: ‘Aaaaaaaiii, lief, poekie, toch mama?’ en dan houdt ze spinnend haar hoofdje schuin en geeft ze Spoekie kusjes.
Maar zodra ik me omdraai om even koffie te zetten, gaan haar oren op uit en spurt ze op hem af. Trekt ze hem aan zijn staart en hoe hard ik ook schreeuw of roep of uh, uh gil. Ze jaagt ‘m op, pakt hem bij zijn poot en duwt hem zo van de stoel omdat zij daar graag wil zitten. En als ik weer terug kom, zit ze weer heel lief met hem te spelen. ‘Kijk, lief doen, hè mama?’ Aai, aai, aai.

Ik ben altijd alert. Als ik de krant lees, op mijn laptop werk, een serie kijk; vanuit elke ooghoek houd ik nauwlettend in de gaten wat Zora uitspookt. Met argusogen volg ik wat ze doet.

Godzijdank kan Spoekie af en toe naar boven en heeft hij een kattenluikje zodat hij naar buiten kan wanneer hij wil. Als ik Spoekie was, zou ik het wel weten, heb ik weleens gedacht, maar hij komt altijd weer terug. De eerste die hij besnuffeld en begroet is Zora, ze zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd. De momenten dat het hem echt te gortig wordt en dat hij uithaalt, zijn opvallend sporadisch en te lief naar mijn idee. ‘Poekie stout!’ hoor ik Zora dan zeggen, gevolgd door een harde schaterlach. Ik zie het meestal hoofdschuddend aan.

Dat het in het begin even aanpoten zou zijn, had ik wel verwacht, natuurlijk. Een kind moet eerst leren hoe je met dieren moet omgaan. Ik dacht dat ik er met uitleggen en voordoen wel redelijk snel zou zijn. Maar dat het zo’n hardnekkig, langdradig proces zou zijn waarbij de verbetering nauwelijks waarneembaar is, had ik niet kunnen bevroeden. Kindjes van twee, drie jaar zien een poes vooral als een heel leuk speelobject, maar hebben absoluut nog niet het besef dat het arme dier ook gevoelens heeft en pijn kan hebben. En stress. En angst.

Nadat ik iedereen vermanend heb toegesproken om het in huis weer heel even rustig te krijgen, haal ik opgelucht adem als Spoekie zich eindelijk helemaal ontspannen heeft overgegeven in de armen van mijn zoon.  Zora kijkt nieuwsgierig van een afstandje toe. In plaats van op hem af te duiken, pakt ze een puzzel en gaat aan tafel zitten. Zou het eindelijk een beetje indalen, denk ik voorzichtig als ik vanachter mijn krant het tafereel gade sla?

In mijn ooghoek zie ik Zora op haar tenen richting Spoekie sluipen. Ik houd mijn adem in.