Als je zusje moeder wordt

Zusjelief,

Oktober 1989. Ik – twee jaar oud – poep, pies en kots een week lang de hele boel onder (sorry nog papa!). Jij bent met een keizersnede ter wereld gekomen en om daarvan te herstellen blijf je met mama acht (8!) dagen in het ziekenhuis. Ik ben volledig van de leg, want: mama komt niet meer thuis. Ze houdt niet meer van me, maar alleen nog maar van jou, dat nieuwe meisje dat steeds maar in haar armen ligt.

Onze eerste kennismaking was niet om jubelend over naar huis te schrijven. Maar het tij keerde snel. Niet omdat we elkaar altijd zo goed begrepen, want we verschillen als Bert en Ernie. Ik vergeet nooit dat een oudere nicht op een familieweekend eens aan me vroeg of ik later kinderen wil. “Pff, alsjeblieft niet,” antwoordde ik vastbesloten. “Maar ik wel hoor, ik word later moeder! En juf!” riep jij er enthousiast doorheen. Waar ik vaak weifelend en onzeker door het leven ga, dans jij vrolijk richting jouw plaats van bestemming. Ik sloeg kreten als ‘Ik kan niets’ en ‘Niemand zit op mij te wachten’. Jij knuffelde, troostte mij en bleef je maar afvragen waarom ik het leven zo ingewikkeld maak.

Ook onze interesses liggen regelmatig mijlenver uit elkaar. “De supermarkt is een half uur rijden? Dus je kunt niet in de buurt winkelen? Of gezellig uit eten?” vroeg je vol ongeloof toen Joost en ik een zomer op het platteland in Zweden doorbrachten en daar niet meer weg wilden. Het was jouw worst nightmare. En terwijl ik op mijn 19e al naar een kamer van zeventien vierkante meter hartje Utrecht verkaste, vertrok jij op je 23e samen met je grote liefde vanuit ons ouderlijk huis naar een nieuwbouwappartement.

Toch hebben al die verschillen er eigenlijk nooit toe gedaan. Omdat we elkaar accepteren zoals we zijn. Sterker nog: we doen er ons voordeel mee. Jij maakt de traktaties voor Benja’s verjaardag en ik help jou bij het schrijven van je sollicitatiebrief.

Tot jij vorig jaar zomer onthulde dat je zwanger was. Toen veranderde er iets. Was jij voorheen altijd degene die mij geruststelde, met dertien weken belde je mij ietwat onzeker op om te vragen wat die steken in je buik konden zijn. Het eerste trimester moest ik me inhouden niet alle winkels voor mijn aanstaande neefje of nichtje leeg te kopen, net als jij toen Benja in mijn buik groeide en jij los ging op de babyafdeling van de HEMA. Ook een geslachtsbepalingsecho vond je niet zo nodig, net als ik. Als het maar gezond is, want een jongen en meisje zijn net zo leuk.

Binnen nu en drie weken ben je moeder. Waarschijnlijk een totaal andere dan ik. En toch zijn we in the end zo hetzelfde. Een cadeautje dat ik in 1989 als doodsbange peuter nooit had verwacht te krijgen.

Liefs!