Als thuis New York is

Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt sindsdien hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Maar ook daar is de situatie inmiddels totaal anders…

We zaten in de taxi terug van een etentje bij nieuwe vrienden een wijk verderop. We keken naar de lichtjes van de skyline van Manhattan. Een uitzicht dat nooit verveelt. ‘Dit voelt nu wel als thuis,’ zegt onze zoon ineens. Met een glimlach keken we elkaar aan. Hij voegt er aan toe: ‘Utrecht voelt nog wel als thuis thuis, maar New York is thuis nu.’

Dit was een paar maanden geleden. En de wereld ziet er ineens heel anders uit. 

Verdomme, zijn we hier net en loopt het allemaal lekker, krijgen we dit. Die gedachte spookte door mijn hoofd de eerste dagen van de shelter in home in New York. Naast paniek en onzekerheid over hoe het allemaal zou gaan hier, vond ik het vooral ook heel oneerlijk. Na al die tijd van voorbereiden, verheugen en toen echt gaan waren we zo blij om hier eindelijk te wonen. En dan gebeurt dit. Dit was niet wat we ons hadden voorgesteld. De city that never sleeps is in een behoorlijke nachtmerrie terecht gekomen. 

Zoveel miljoenen mensen op een kluitje, de grote verschillen tussen rijk en arm, een wankel healthcare system en een president die weinig vertrouwen wekt, vooral niet bij de New Yorkers. Dat het hier hard zou gaan was dus ook wel te verwachten. 

‘Die berichten uit NY liegen er ook niet om. Hoe is daar met jullie Susan?’ De zorgen van Nederlandse familie en vrienden om ons nieuwe thuis komen regelmatig via mijn mobiele scherm binnen. Ik heb me inmiddels aangeleerd om maar twee keer per dag een Nederlandse en Amerikaanse nieuws-app te checken en me niet te focussen op aantallen en horrorverhalen (dank voor de tip uit de podcast van Elsbeth!). En dat gaat goed. Totdat er af en toe weer zo’n bezorgd berichtje binnenkomt. Dan schiet mijn hartslag omhoog. Moeten we hier nu wel zijn? 

Toch hebben we geen seconde overwogen om terug naar Nederland te gaan. 

Wij houden van deze stad en zijn hier in een warme community terecht gekomen. Natuurlijk is het anders dan jarenlange vriendschappen in Nederland, maar we voelen ons hier goed en in deze omstandigheden worden relaties snel nog hechter.  

Regelmatig in het park wandelen met een vriendin (met twee meter afstand) terwijl onze jongens een balletje trappen om stoom af te blazen. Filmtips uitwisselen (zoveel aanbod hier) of de voortgang van je puzzel delen (ik lig ver achter). Lachen om het feit dat er een rij staat voor de wine store (en niet voor de gun stores zoals buiten de stad). 

Het scheelt natuurlijk ook dat de situatie in Nederland niet heel veel beter is. Ik heb bovendien nog nooit zoveel contact gehad als nu. Zo’n gedeelde ervaring met een oceaan er tussen sterkt je ook, we are all in this together.. Of zoals onze elf-jarige zegt: ‘Ik kan eindelijk weer eens overdag gamen met vriendjes uit Nederland.’

Ik denk terug aan het gesprek in de taxi. ‘Is thuis waar je geboren bent, of opgegroeid bent? Of waar je nu bent, je nu je leven hebt?’ vroegen we ons af terwijl we bijna onze straat in draaide. Daar besloten we samen: ‘Thuis is waar we samen zijn en waar we nu leven,  New York dus.’

Al is het nu behoorlijk anders dan we van tevoren hadden bedacht, dit is ons thuis nu en het is goed. En terwijl ik nog een puzzelstukje neerleg, zingen we hard mee met Frank Sinatra: If we can make it here, we can make it anywhere.