NEE!

Sanne is moeder van Benja van (nog net) vier. Maar afgelopen week had ze het idee weer midden in de peuterpubertijd te zitten…

Ik zit in het pierenbadje van het zwembad. Links van me spuit een krokodil water, rechts roetsjt Benja van het glijbaantje. “Als de grote wijzer boven staat gaan we eruit,” zeg ik tegen hem. “Ok mam,” hoor ik nog net voordat hij weer het water in glijdt. Ik blijk niet de enige die twaalf uur een mooie tijd vindt om het badje waarin ik me altijd afvraag hoeveel bacteriën erin rondzwemmen, te verlaten. Het enige verschil met de rest is dat Benja zonder morren meeloopt naar de douches. De twee- en driejarige die ook naar huis moeten weigeren simpelweg. NEE, ze gaan niet mee. Want JA, ze willen in het water blijven. Ik schenk de andere ouders mijn meest meelevende glimlach en maak dat we wegkomen. 

“Ik ben zó blij dat wij die NEE-fase hebben gehad,” zeg ik bij thuiskomst tegen Joost. Achteraf gezien was die opmerking de goden verzoeken. Want twee weken later is het elke ochtend strijd. NEE, Benja wil niet aankleden. NEE, hij wil geen tandenpoetsen. NEE, hij wil niet naar school. En NEE, hij wil al helemaal niet opschieten. Voor m’n gevoel zijn we twee jaar terug in de tijd. 

We praten erover, wagen ons aan chantage, worden boos en tonen begrip.

We praten erover, wagen ons aan chantage, worden boos en tonen begrip. Want ik snap hem zo goed. Ik vind onze gezamenlijke lievelingsochtend waarin hij in pyjama met zijn lego speelt, ondertussen een hap van een vers wit bolletje neemt en tegelijkertijd met een schuin oog Chip en Pieper kijkt en ik in badjas op de bank de krant lees ook zoveel fijner dan dat gehaast doordeweeks. Maar hoe leg je aan een kind van bijna vijf uit dat het niet altijd zo kan zijn? Toen hij twee was kwam ik nog weg met ‘maar jij moet gewoon naar het kinderdagverblijf en papa en mama moeten werken’. Nu vraagt hij zich bij elke uitleg af waarom dat zo is. Om vervolgens bij nee te blijven. 

Vanmorgen dacht ik het ei van Columbus te hebben gevonden. “Benja,” zeg ik serieus. “Weet je waarom die ochtenden in het weekend onze lievelings zijn? Omdat we op dagen als deze wel moeten opschieten. Dan is het op zaterdag en zondag extra lekker om niets te moeten.” “Maar mam, in de vakantie kan het de hele week en dan vind ik het aan het eind nog steeds fijn. Jij toch ook?!”

Hij heeft *&$%$# nog gelijk ook. En dus zit er maar één ding op. Ik moet accepteren dat alles een fase is. En dat sommige fases gewoon weer terugkomen. NEEEEEEEE!