Nieuw blog van Inge, die over ruim twee weken is uitgerekend. Bijna is het dus zo ver: een nieuw kindje erbij in haar gezin, dat nu nog uit drie mensen bestaat.
Ineens was het daar. Ik had het niet zien aankomen. Quin en ik stonden samen op en zouden die dag iets leuks gaan doen. Hij en ik, wij met zijn tweetjes. En die gedachte sloeg gehoorlijk in: dit is misschien wel voor het laatst dat we echt met zijn tweeën zijn: mama en hij.
Quin is 6,5 jaar alleen bij ons geweest. Meer dan zes jaar waren we met z’n drietjes. Nog heel even en we zijn met z’n vieren.
Dan zal het niet meer zo heel vaak voorkomen dat ik samen met mijn zoon een boompje opzet over het de belangrijke dingen in het leven terwijl we gezellig een boterhammetje met duopenotti eten. ‘Mam, ik denk dat de wolkenmachine vandaag niet aanstaat. Hoe komt het eigenlijk dat de zon verplaatst? Ik wilde heel graag op de wereld zijn, hè mama, daarom werd ik zo vroeg geboren…toch?’
En hoe vaak zal hij nog tegen me aankruipen nadat hij ’s ochtends geplast heeft en snel naar mijn bed komt trippelen. ‘Mama, je stinkt uit je mond!’ Ja, schat, ook goedemorgen. ‘Lekker geslapen?’ ‘Wat gaan we vandaag doen, mama?’
Gaan we straks nog wel samen in bad? ‘Mama? Straks komt er melk uit je borsten, hè? Daar heb ik vroeger toch ook uit gedronken? Vroeger toen ik klein was, hè, toen zei ik toch altijd kolkijkijk. En dan bedoelde ik de wolken toch, mama? En babje, dat was een lamp.’
Terwijl we naar het avonturenpark rijden en Quin naast me op de bijrijdersstoel zit, besef ik ineens hoe groot hij al is. Ik krijg er een brok van in mijn keel. ‘Gezellig hè, zo samen?’ prevel ik terwijl ik mijn hand op zijn knie leg. ‘Ja, mama.’
Vanaf mijn kleedje zie ik hem dartelen en rennen in de speeltuin. Het liefst doet hij altijd alles sámen, maar nu is het alsof hij weet: dat kan straks misschien ook niet meer. Dus laat ik het nu maar vast oefenen: alleen spelen. En daar gaat-ie, als een bulldozer door het zand, een aap in het klimrek, als een vent alleen naar het toilet. Ik word overspoeld door een enorm gevoel van trots.
En van weemoed. Het voelt echt een beetje als afscheid nemen: straks zijn we niet meer meer met z’n drietjes, maar met z’n viertjes.
Inge van der Schee
Inge is getrouwd met Rudolf, die ze leerde kennen via de Kindertelefoon. Ze is moeder van Quin (6) en bijna 38 weken zwanger van … Naast redacteur is ze ook anti-pest coordinator, omdat ze het belangrijk vindt dat kinderen veilig naar school kunnen. Maar alles wat ze als anti-pest coordinator heel goed weet, vergeet ze héél af en toe tijdens het opvoeden. Daarover én over het krijgen van een tweede kindje schrijft ze graag. www.ingevanderschee.nl
1 Reactie
Zo herkenbaar. Onze dochter Luna is ruim 5 jaar alleen geweest. Ik heb ook precies dezelfde gedachtes gehad. Nu 7 maanden later is het alsof het nooit anders is geweest. Toch voel ik mij zo nu en dan schuldig dat ik niet meer zoveel tijd heb voor haar. Maar naarmate de kleine groter wordt, krijg ik ook weer steeds meer tijd voor haar.
En ik voel mij zo rijk met mijn 2 meisjes!