Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anke terug op het jaar.
Met een ingespannen blik en gefronste wenkbrauwen kijken Hidde en zijn vader naar de fiets die op zijn kop staat met een bakje water ernaast. Precies: lekke band. Maar net heel rottig direct naast het ventiel. Dus de breinen van deze klusexperts draaien op volle toeren om hier een oplossing voor te vinden.
Ik sla vanaf mijn campingstoel het tafereel glimlachend gade en voel niet alleen de warmte van de zomerzon op mijn huid, maar ook warmte van geluk uit mijn hart stromen. Ik prijs mij gelukkig met mijn stoere mannen die zo samen aan het klussen zijn aan de campingfiets. De seizoensplaats op deze -nogal gewilde- camping en de heerlijke caravan die nu op dat plekkie staat, voelen als een cadeautje dat ik elk weekend dat we de caravandeur open draaien, opnieuw mag uitpakken.
Ik zei mijn drukke en ook zeer goed betaalde baan op
Misschien komt het ook wel, doordat ik opgelucht ben, dat het spannende besluit dat ik eind vorig jaar nam zo goed en fijn heeft uitgepakt: ik zei mijn drukke en ook zeer goed betaalde baan als manager/directeur in de kinderopvang op om vol voor mijn eigen praktijk te gaan.
Nu zit ik hier op de camping niks te doen. Gewoon niks. Nou ja…te kijken hoe de mannen een band aan het plakken zijn en hoe Sieger verderop met een campingvriendinnetje aan het loomen is. Ik hoef geen laptop op schoot om toch nog even die mail… en ik wil even geen boek en al helemaal even geen telefoon. Dat kan later ook nog wel.
Ook al had ik ook in mijn managementfunctie gewoon weekend en vakantie, in mijn hoofd ging het werk gewoon mee. De uitdagingen (want we spreken natuurlijk niet van problemen hè, je hebt toch wel de juiste mindset?!) die elkaar in rap tempo opvolgden, zeker naarmate het personeelstekort steeds voelbaarder werd. En het gevoel van verantwoordelijkheid kon ik bijna nooit helemaal los laten.
Hoewel ik het heel leuk vind om een functie te hebben waarin ik ‘veel in de melk te brokkelen’ heb, merkte ik aan de kinderen dat het niet meer klopte. “Mama, hoe vaak ga je nog bellen vandaag?” “Mama, waarom mag ik maar één uur op een scherm, terwijl jij de héle avond achter je laptop zit?!”
De flexibiliteit van werken maakt dat het dagelijks leven er heel anders uit ziet
Nu ben ik dus geen directeur meer, maar zelfstandig coach en trainer. Die flexibiliteit van werken maakt dat het dagelijks leven er heel anders uit ziet. Elke week is anders en ik weet eigenlijk nog niet wat voor opdrachten ik na de zomer zal hebben, maar het maakt mij niet eens zo onzeker. Het komt vast goed.
Deze verandering lijkt dan alleen maar werkgerelateerd, maar het heeft me een ander mens, een andere moeder gemaakt. Ik ben veel meer thuis. Zit nog wel ’s avonds achter die laptop, maar ook regelmatig om drie uur ’s middags op de bank met een kopje thee, om te horen hoe de schooldag was. Ik had het nooit gedacht, maar geniet dus intens van de kneuterigheid van dit soort moederschap én het campingleven met niks, waar nu tijd en ruimte voor is.
Inmiddels is de fietsband geplakt en opgepompt, en het provisorische plaksel lijkt het te houden. Hidde heeft het meeste zelf gedaan en alhoewel hij te introvert is om dit duidelijk te laten blijken, zie ik dat hij trots is op zijn werk. En ik sowieso op hem, ook als die band niet meer te redden zou zijn.
Het liefst zou ik dit gevoel van ‘gelukzalig kneuterig niks’ in een doosje stoppen om het zo af en toe weer eens naar me toe te halen. Of ik schrijf het in een blog. Dat kan natuurlijk ook.
Geen reacties