Samen koken

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘Jullie maken het eten vandaag!’
Mijn man zit in het buitenland, en ik heb wel genoeg gezorgd. Er staan hamburgers op het menu en ik besluit dat de kinderen vandaag bij het koken aan zet zijn.  

Zodra er in mijn jeugd gekookt moest worden en ik voet in de keuken zette, bonjourde mijn moeder mij met wapperende handen weer richting woonkamer. Er moest vooral niemand in haar vaarwater zitten als zij zich had te concentreren op haar pannen. 
Soms gaf ik bij haar aan dat ik ook best wilde leren koken. Zolang we ons nog buiten de keuken bevonden, keek ze me dan uitnodigend aan: ‘Tuurlijk kan dat!’ Totdat we allebei een schort om knoopten en het ongemak steeg. Een courgette snijden leerde ik nog wel – maar zodra ik me met de pannen bezig hield ging zij op slot. Ze kon het niet; mij om zich heen verdragen, de combinatie van uitleg en de voortgang in de gaten houden. Ze voer liever solo. 

Al snel maakte ik me dan uit de voeten. Met als gevolg dat ik, zodra ik op kamers ging, aardappels leerde koken uit het Kookboek Voor Studenten, want met alleen de skills om een boerencake en pannenkoeken te kunnen bakken kom je niet ver op de Schijf van Vijf. 

Pruts maar, proef maar, ik weet dat je het kan.

Dit gebrek aan kooktechnische opvoeding maakt dat ik de tegenbeweging inzet bij mijn kinderen. Ze mogen het helemaal zelf leren – ga je goddelijke gang, ik zal niet in de weg zitten. Pruts maar, proef maar, ik weet dat je het kan. Wat kan er misgaan met het maken van een broodje hamburger? 

Na een kwartier harmonisch samenwerken in de keuken bereiken me de eerste noodkreten.
‘Mam als ik de uitjes bak worden ze helemaal zwart, en knoflook mag toch niet verbranden?’ Verhit komt dochter uit de keuken, zwaaiend met de spatel. Mijn zoon draait verwoed aan de knoppen van de oven. ‘Hoe lang moeten die broodjes afbakken, en wat is ook alweer de stand voor hetelucht?’
Ik besluit beide chefs toch maar even te ondersteunen. In de koekenpan zie ik de hamburgers volledig uit elkaar vallen. 

‘Hoe hebben jullie deze nou gemaakt?’ vraag ik verbaasd. 
‘Ja, weet ík veel hoe dat moet!’ Verontwaardigd kijkt zoon mij aan. 
‘Maar dit heb je toch al vaker met papa gedaan?’
‘Ja, maar dan hélpt papa me!’

Ik kijk in twee paar panische ogen.

Ik kijk in twee paar panische ogen. Ik geloof dat ik in deze tegenbeweging de touwtjes iets te veel uit handen heb gegeven. ‘Sorry jongens’ zeg ik, ‘ik dacht dat dit prima zou gaan – en ik zie dat jullie je best doen! Het smaakt vast ontzettend lekker. En anders bakken we een tosti.’ 

Gedrieën maken we de kooksessie verder af. Zul je zien, doe ik het helemaal anders dan mijn eigen moeder – willen ook míjn kinderen straks niet meer de keuken in. Waar zou dat Kookboek voor Studenten eigenlijk liggen?