Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is Daniëlle aan de beurt!
‘Het lijkt wel alsof ik stukken van 2021 kwijt ben,’ zeg ik tegen mijn man. ‘Ik probeer na te denken over hoe 2021 voor mij was. Maar mijn geheugen laat me in de steek,’ vervolg ik. Ik open de foto-app op mijn telefoon en scroll terug naar 1 januari 2021. De eerste foto van het jaar is van mijn oudste zoon en mij op een groot veld naast het huis van vrienden waar we Oud en Nieuw vierden. Mads en ik staan in het donker, kijkend naar illegaal vuurwerk. ‘Het is hier wel echt heel donker hè, mama,’ hoor ik hem weer zeggen.
‘Ja schat, heel donker. Maar ik ben bij je.’
De rij met foto’s die volgen lijkt eindeloos. Ik zie foto’s met heel veel sneeuw, blije kinderen die buitenspelen, filmpjes van kinderfeestjes, nieuwe boeken die ik heb mogen uitbrengen, wat bezoekjes aan het strand, de heuvels in Italië en mensen die ik mocht ontmoeten.
‘Het is allemaal zo gelukkig op die foto’s,’ zeg ik tegen mijn man.
‘Was je dat dan niet?’ vraagt hij.
‘Nou, niet de hele tijd,’ antwoord ik.
Want wat niet op de foto staat, is dat ik bijna failliet ging. Dat ik dagenlang heb gehuild nadat mijn hond Anna ingeslapen werd. Dat ik een abonnement heb op de fysio en de huisarts dit jaar vaker heb gezien dan in de afgelopen vijf jaar. Het ging gewoon allemaal niet zo makkelijk, als dat op de plaatjes lijkt.
Juist deze maand had ik self-care dingen gepland.
‘Misschien voel het gewoon een beetje donker, door die nieuwe lockdown,’ zeg ik. Juist deze maand had ik self-care dingen gepland. ‘Ik weet en zie ook heus wel hoeveel moois er wél is gebeurd. En ik weet ook dat het afzeggen van de kapper, schoonheidsspecialist én masseuse een luxeprobleem is. Maar wel eentje waar ik hard voor gewerkt én gespaard heb.’ Ik moet om mezelf lachen als ik het uitspreek.
Ik plof naast Jos op de bank en kijk verder in de foto’s. Ik zie mijn trotse dochter Fenne die toen ze nog geen twee-en-een-half was al zindelijk was. Mijn middelste, Jesse, die afgelopen zomer ineens kon lezen. Mijn oudste, Mads, die zijn angsten overwon en in een voor hem vreemde groep ging sporten. Van mijn man, stoeiend met de kids in ons bed. Mijn hart ontploft bijna van dankbaarheid.
‘Volgens mij was 2021 voor mij vooral het jaar van ups-and-downs. Licht en donker, soms door elkaar heen,’ zeg ik. ‘Ook al voelt het nu een beetje donker, ik ben niet alleen. Ook niet ongelukkig. Gewoon toe aan nieuwe energie die wat langer blijft,’ zeg ik. Ik open mijn Facebook-app en ontvang een herinnering uit 2013. De geboorte van mijn oudste zoon, Mads. Kerstavond wordt hij acht jaar. Ik moet lachen, want elk jaar betrap ik mij op dezelfde gedachte. December kan donker zijn, maar het is ook het begin van iets nieuws. Na de winter komt de lente en laat dat nou mijn lievelings zijn.
Geen reacties