Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Hier de terugblik van Michelle. Ze blikt terug op een speciaal moment van afgelopen zomer. Een moment dat tekenend was voor dit jaar.
‘Cabin crew take your seats,’ klinkt het vanuit de cockpit. Ik zie hoe Marcel aan het worstelen is met onze tweejarige die uiteraard niets te maken heeft met het teken ‘stoelriemen vast’ en ben blij dat haar grote zus verdiept is in de inflight entertainment. Gespannen kijk ik uit het raam of ik al politieauto’s zie om het vliegtuig te stoppen en ons allemaal naar huis te sturen. Je weet wel, zoals in films.
Even daarvoor had ik zenuwachtig over het vliegveld gelopen alsof ik illegale goederen aan het smokkelen was. Want wanneer zouden we te horen krijgen dat we niet mochten vertrekken omdat de grenzen dicht zouden gaan, er weer een nieuwe variant om de hoek was komen kijken of een van de andere duizend redenen? Ik keek nergens meer van op.
We hadden deze reis kort daarvoor op een overmoedig moment geboekt. Want het kon en het mocht, al was het natuurlijk wel weer zoiets wat je met potlood in je agenda moest schrijven. Maar dit was niet die ene obstakelrun of die leuke workshop die misschien niet door zou gaan. Dit was onze fucking reis naar Costa Rica!
De dagen voor vertrek waren extra spannend, want we hoorden berichten dat er weer allerlei landen op slot gingen. Het zou toch niet op het laatste moment niet doorgaan?
Mijn tranen worden opgenomen door het mondkapje dat ik de komende elf uur zal dragen.
Ik hoor de motoren van het vliegtuig steeds harder draaien en er komt langzaam beweging in de Boeing. Maar voor mijn gevoel duurt het uren. Gas zit rechts! wil ik de piloot toeschreeuwen. Ik zie hoe het vliegtuig snelheid maakt, steeds sneller totdat de voorkant van het vliegtuig omhoog gaat en ik die afzet voel waardoor ik weet dat de wielen van de grond zijn.
We vliegen, het is gelukt, dit gaat écht gebeuren! Ik kijk Marcel aan terwijl mijn tranen worden opgenomen door het mondkapje dat ik de komende elf uur zal dragen.
Op dat moment, in dat pas opgestegen vliegtuig kwam alles even samen. De onzekerheid over het doorgaan van onze reis, de crisis waar we als wereld in verkeren, maar vooral het feit dat we eindelijk weer gingen doen wat wij als gezin het liefste doen: samen op avontuur naar verre oorden.
De reis was geweldig en ik heb vijf weken lang genoten van onze heerlijke gezinsbubbel. Het maakte me dankbaar, maar deed me ook beseffen dat je tegenwoordig niets meer kunt plannen omdat het binnen een paar dagen tijd compleet kan veranderen. Erg lastig voor iemand die lekker gaat op een goeie planning én graag naar dingen uitkijkt.
Maar ik heb geen keus. Ik neem me daarom voor om te genieten van dat wat wél doorgaat, maar vooral om meer in het moment te leven. Laat ik dát eens op mijn planning voor 2022 zetten.
Dat én janken in een vliegtuig.
Geen reacties