Afgelopen herfst was schijnbaar nogal een vruchtbare periode, want ik bevind me deze zomer in een babyboom. Ik word volledig opgeslokt door babyshowers, hormonale huilbuien, bevallingshorror en meer preggy-wereldproblematiek. Dat doet mij terugdenken aan de negen maanden waarin Benja in mijn buik groeide. De perfecte timing dus voor het boek Feliciteer hém maar, want ik vind er tot nu toe geen reet aan van Vera van Zelm.
Als ik aan mijn zwangerschap denk, lijkt het vooral alsof het nooit echt is gebeurd. Wilde ik ook elke avond om zeven uur naar bed? Waggelde ik? Had ik last van misselijkheid? En als ik iets lees over een bevalling vraag ik me oprecht af hoe zoiets zal zijn, terwijl ik Benja er toch echt zelf heb uitgeperst. Het voelt als een andere wereld.
Ik ben daarin blijkbaar niet de enige, want waaraan zouden al die invulbare zwangerschapsboekjes anders hun bestaansrecht ontlenen? Ik hield ook zo’n boekje bij. Per week schreef ik plichtsgetrouw op wat er allemaal in en om mijn lijf gebeurde. Ik zou nu namelijk beweren dat ik die zwangerschap fluitend heb doorlopen, maar volgens mijn eigen schrijfsels is de waarheid iets minder rooskleurig. ‘Erg moe,’ lees ik bij week 4. ‘Vannacht wéér om half twee en vijf uur droge crackers gegeten tegen de misselijkheid,’ staat er bij week 10. ‘Ik heb de hele dag gehuild. Ben zo bang dat hij niet gezond is,’ praat ik mezelf na het tweede trimester de put in. ‘Vandaag per ongeluk een hapje tiramisu mét alcohol op. Zou dat schadelijk zijn?’ vraag ik me heel week 34 af. ‘Ik heb nog niets opgezocht over hoe je borstvoeding geeft, maakt dat mij een slechte moeder?’ twijfel ik mijn verlof door.
Het sluit allemaal aan bij wat ik in Vera’s boek lees. Ze schrijft vol humor en realisme over de bizarre wereld waarin ze belandde toen ze zwanger was. Vera: “Overal werd beweerd dat zwanger zijn ‘een feestje’ is, maar ik vond het dan wel een bizar feest. Met een verregende clown en een oude worteltaart.” Wat in haar en ook in mijn geval niets te maken had met de baby of met de liefde voor hem of haar, maar het leven is nou eenmaal niet alleen maar halleluja. Ook niet met een kind in je buik. En dat is best ingewikkeld, als alles en iedereen – in mijn geval vooral in mijn hoofd – schreeuwt dat je blij moet zijn.
Daarom doe ik aankomend najaar, als hopelijk weer heel veel zaadjes en eitjes samenkomen, dit boek aan mijn zwangere vriendinnen cadeau. En zeg ik erbij dat ze zich vooral niet te druk moeten maken als ze er even geen reet aan vinden. Ook niet als het een waggelende reet is.
Afbeeldingen komen uit ‘Feliciteer hém maar, want ik vind er tot nu toe geen reet aan’ van Vera van Zelm.
Over het boek
‘Feliciteer hém maar, want ik vind er tot nu toe geen reet aan’ is een grappige zwangerschapsgids vol eerlijk geklaag en hilarische lijstjes. Tegelijkertijd is het een satirische survivalgids voor tijdens het wachten. Want dat is zwanger zijn ook gewoon. Heel. Lang. Wachten.
Je bestelt het boek hier.
Geen reacties