Kappersskills

De kappers mogen weer open. Ook voor onze single mom Lisa lijkt dat maar goed ook. Op allerlei fronten…

Daar zit ze. Mijn beste vriendin, op mijn pasteloranje keukenstoel met om haar nek een tafelkleed. Ze maakt het pakje open en geeft me de gebruiksaanwijzing. ‘Ik kan echt wel haren verven hoor, ik verf toch ook de muren zelf?’ zeg ik licht geïrriteerd terwijl ik de gebruiksaanwijzing in mijn handen knijp tot een prop papier. Dat ik altijd om de kasten en de klok aan de muur heen verf, hoeft zij niet te weten.

Ik vraag haar of ze het ook geknipt wil hebben, maar volgens mij ontbreekt in mijn toon de serieusheid want ze barst in lachen uit.

Eerlijk is eerlijk, er zit bij mij een wezenlijk verschil tussen iets kunnen, en denken te kunnen. Ik denk altijd dat ik alles kan, of het op z’n minst kan proberen. Het haar van de zevenjarige huispuber jaste ik ook van zijn hoofd af met de hondentrimmer van de buurvrouw. Ik knipte het een beetje bij met de keukenschaar, et voila. Hij negeerde me drie hele dagen, en zat met een wintermuts over zijn vers gekapte coupe in bad. Ik vond het allemaal nogal overdreven, die reactie, want zo slecht waren mijn kapperskills helemaal niet. Die zitten een beetje op vergelijkbaar niveau als mijn muur-verf-skills: als je niet al te kritisch kijkt is het best oké.

‘Kun je ook knippen?’ Ik app vol overtuiging van wel.

Een week na mijn haarkleuravontuur met mijn vriendin, ben ik voor het eerst sinds tijden ijverig bezig met het binnen harken van een date. Op alle vragen die hij stelt zeg ik dat ik het kan. Ik kan koken, ik heb groene vingers, ik kan muren schilderen en autolampen vervangen. Vind ik zelf. ‘Kun je ook knippen?’ Ik app vol overtuiging van wel. Als hij vertelt wat voor werk hij doet en hoe ijdel hij is krijg ik het Spaans benauwd. Ik zie onze tweede date al vóór onze eerste in vlammen opgaan. Maar hij vleit me en zegt dat hij me als een sterke vrouw ziet, dus vertrek ik alsnog met de hondentrimmer en schaar richting man in kwestie.

Na afloop van de knipbeurt maakt hij kritisch een foto van de achterkant van zijn kapsel. ‘Hier is een hap uit!’ zegt hij verbolgen. ‘Nee joh, zeg ik, als je die andere pluk er overheen wrijft en de rest van de avond niet meer beweegt, zie je er niks van.’

Eenmaal thuis van de date zie ik een appje van mijn kapster. De redder. ‘Zoals het er nu voor staat, mogen wij 2 maart weer open. Afspraak plannen?’  
‘Jaaaaaa graag!!!’ schrijf ik haar terug. We plannen afspraken en ik grap nog dat ze vast en zeker heel wat verknipte kapsels in haar stoel zal zien verschijnen. ‘Die moeders moeten ook gewoon afblijven van hondentrimmers,’ voeg ik toe. En van mooie mannen, schreeuwt een stem in mijn hoofd.

Misschien moet ik die tweede date bij de kapper plannen.