Lees

Moedeloosschap

Woensdag, mijn vrije dag van de week. Je zou denken dat dat leuk is. Eén vrije dag, midden in de week. Dat breekt zo lekker. Dat breekt inderdaad lekker. Dat breekt lekker je huis af. Dat breekt je nek over de rondslingerende zooi, en dat breekt je hart wanneer je ’s avonds afgepeigerd op de bank zit.

Als een berg zie ik elke week op tegen die gebroken woensdag. Ik noemde het voorheen altijd ‘mijn dag’. Mijn heerlijke bijtank-ochtend. Maar tegenwoordig is het mijn werk-je-to-do-list-af-ochtend, zet-eens-een-wasmachine-aan-ochtend, dweil-eens-een-keer-ochtend, en ja, met een beetje geluk een lak-je-nagels-eens-ochtend. Maar die nagels hebben bij voorbaat geen kans van slagen/drogen, want dan roept er wel weer een vervelende plicht zoals een pakketbezorger, een pan rijst die overkookt of een Tindermatch die zo fanatiek typt dat hij RSI riskeert. Als de ochtend voorbij is, sta ik energieloos op het schoolplein en wordt de wegslurping van energie eenmaal thuis vrolijk voortgezet.
Vandaag ging ik het anders doen. Ik bedacht mijn telefoon uit te zetten, de hele ochtend. Maar bij het opzetten van een muziekje miste ik mijn telefoon. Zo ook bij een mail die ik nog moést versturen, en bij het bestellen van die ene hele mooie jurk die ik persé wilde. Mission failed dus.
Dan maar in de middag dat pokkending uit. En lekker, vol aandacht, lief kneuterig met mijn kindjes zijn. Cake bakken, met z’n drietjes in bad. Ik zag het helemaal voor me. Nu, vier uur later, snap ik niet in welke waan ik zat toen ik dat bedacht. Vier uur later besluit ik namelijk mijn telefoon toch maar aan te zetten. Tweeëndertig appjes. Paar Insta-, Facebook- en Tinder-meldingen. Paar moeders die vragen of mijn kind bij hun wil spelen. Gemiste kans. Mijn ouders die vragen of ze even koffie kunnen komen drinken. Ook een gemiste kans. Vriendin die vraagt of ze voor mij die mooie bloemen langs de kant van de weg zal meenemen. Gemiste kans.
Alles is nu te laat. Ik heb vier uur gemist en ben daardoor de kans op wat extra handen, de kans op wat minder kinderen en een mooi veldboeket misgelopen.
Ik ben wél vijfenvijftig versierde cakejes, een paar uitgeholde pompoenen, een geraamstift raam en een hese stem rijker. Maar het leverde me niet op wat ik gehoopt had, namelijk: rust.
Moedeloos, zo voel ik me. Ik bedenk het woord moedeloosschap en er kan een klein glimlachje van af. Nog even volhouden. Morgen mag ik weer lekker werken.
Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Marijke 30 oktober 2019 at 20:47

    Zo had ik “stiekem” de woensdagen vrij genomen. Niemand die het wist ook mijn man niet🤷‍♀️ anders werd er weer van alles verwacht die in huis moesten gebeuren!
    Kinderen waren bij de oppas en ik had heerlijk tijd om op de bank te hangen haha

    Helaas is dat nu voorbij!

  • Laat je reactie achter