Lieve maakt haar schoolwerk vandaag bij een vriendje, Pepijn is thuis. Op de hoek van de tafel ligt z’n persoonlijke werkboekje. Zoek de verschillen, kleur hetzelfde tekeningetje in, dat werk. Het staat vol met opdrachtjes waar hij enthousiast aan begint, maar waar na een paar keer ‘maak het patroon af’ van rondjes, vierkantjes en driehoekjes de figuurtjes steeds meer op elkaar beginnen te lijken. Het idee is duidelijk, gezien, door naar het volgende.
Alle filmpjes van de kleuterjuffen heeft hij al eens bekeken. Vanochtend knutselde hij een sneeuwvlokje van papier terwijl zijn vader in vergadering zat. Met een geconcentreerde blik knipte hij inkepingen in een wit papieren rondje en plakte die op een blauw papieren rondje. Daar heeft hij zich een kwartier lang prima mee vermaakt. Toen was het klaar.
Nu is hij helemaal door z’n taakjes heen en weet hij het niet meer.
‘Zullen we een spelletje doen, mama?’ Hij legt z’n handje op m’n arm, want als ik naar een scherm zit te staren, hoor ik niks meer.
‘Dat lijkt me heel leuk, schat, maar ik moet echt nog even werken,’ antwoord ik.
‘Maar ik heb echt helemaal níks om mee te spelen!’ klaagt hij.
Wat heerlijk. Ook in deze veranderlijke tijden blijven er altijd nog rotsvaste zekerheden waar je op kunt rekenen. De zon gaat op en weer onder, de eerst lading geroosterde pijnboompitten verbrandt en er is hier in huis echt helemaal niks om mee te spelen.
Geen reacties