Een bakfiets vol

In de weerspiegeling van de winkelramen van ons winkelcentrum kijk ik naar hoe ik langsfiets. Rechtop, schouders naar achteren en borst vooruit. Nou ja, wat daar dan nog van over is nu cup A leeggedronken is na drie zwangerschappen. Wat in ieder geval wel goed gevuld is, zijn de banden om mijn heupen en buik. Ik zie in de weerkaatsing van het glas toch echt een rol of twee meer dan een paar jaar geleden.

Vroeger deed ik dit trouwens ook, dat reflectie-checken. Als ik op mijn mountainbike door de winkelstraat richting bos sjeesde. Strak broekje aan, nauwsluitend fietsshirt met korte mouwen, helm op mijn hoofd en zonnebril op mijn neus. En dan kijken naar mijn benen, of ik in mijn kuiten al een verder ontwikkelde spiermassa zag verschijnen. Toen gebeurde dat namelijk nog.

Ik kan me ook nog herinneren hoe tof ik het vond om mezelf al fietsend in de weerspiegeling van ramen te bekijken toen ik zwanger was van Mads, de oudste. Gewoon, om even te checken of je al kon zien dat ik niet alleen op die fiets zat. Über trots was ik toen de babybump verscheen en de wereld liet zien dat er een mensje in mij groeide. Rechtop en buik vooruit was het toen, die borst deed automatisch mee.

Nu zijn we drie baby’s verder. Terwijl ik daar fiets, kijkend naar mijn spiegelbeeld in het volgende raam, zie ik wat er nog meer uitsteekt. Drie persoontjes bewegen in de bak voor mijn fiets. Twee jongens die zich uitsloven voor hun kleine zusje van bijna een half jaar.

Ineens heb ik tranen in mijn ogen. Want wauw, wat is dit bijzonder. Ik fiets gewoon met een bakfiets vol geluk. Met een baby die goed slaapt en eigenlijk alleen maar lacht, een peuter die na een ellendige tijd met allerlei weerstandsproblemen eindelijk superlekker in zijn vel zit, en een gevoelige, temperamentvolle kleuter die de beste grote broer is die ik me wensen kan.

Een bakfiets vol geluk. Er is geen voorgevel of strakke buik die daartegenop kan. En als ik lekker blijf fietsen, worden die banden om mijn heupen en buik vanzelf weer minder.

Daniëlle schrijft alweer drie jaar voor de club. Haar eerste blog was ongeveer rond dezelfde tijd na haar tweede bevalling. Toen was er alleen niet zoveel geluk te voelen. Ze was op. En daar schreef ze haar eerste blog voor de Club over. Je vindt ‘m hier!