Werkjes

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Zoals gewoonlijk sjokt mijn zoon als allerlaatste de school uit. Jas open, tas slepend over de grond en zijn armen vol met tekenblaadjes, een homp klei en een soort van versierde doos van het formaat forse dreumes.

‘Ha lieverd, heb je weer wat moois gemaakt?’ vraag ik hem terwijl ik de ondefinieerbare krabbels vluchtig bekijk en in zijn tas prop. ‘Dat zijn monsters!’ Ik knik en til de doos op. ‘En dit? Moet dit ook mee naar huis?’

Ik probeer te bedenken hoe ik van deze rommel af kom

Hij kijkt me aan alsof ik hem vraag wat de stelling van Pythagoras is en pakt de doos beschermend terug. ‘Dat is een schatkist! Die moet op mijn kamer!’ Ik bekijk het bruine gevaarte nog eens goed. Aan een kant zitten stukken papier geplakt, aan de andere kant een veertje en op de derde zijde staat zijn naam in glitters. Aan de onderkant bungelt een touw met een groene kraal.

‘Een schátkist! Nu zie ik het, mooi man!’ Tijdens het ritje naar huis met mijn zoon achterop, zijn tas aan mijn stuur en zijn schatkist onhandig onder mijn arm, probeer ik te bedenken hoe ik nu weer van deze rommel af kom.
De allereerste werkjes van school heb ik nog trots als een pauw prominent opgehangen, maar zijn meest recente werk verdwijnt negen van de tien keer direct in de prullenbak. Niet omdat het steeds lelijker wordt, het wordt alleen steeds meer. En meer. En nog meer! Dus nu is mijn tactiek om een foto te maken van de écht mooie stukken, om het vervolgens na een paar dagen stiekem weg te gooien. Maar hoe laat ik ongemerkt een kunstwerk van een meter verdwijnen?

Hij kijkt me indringend aan en even voel ik me betrapt

’s Avonds breek ik bijna mijn nek over de schatkist formerly known as bruine doos als ik mijn kunstenaar welterusten kom zeggen. ‘Hmmm dat ding staat hier niet zo handig hè? Zullen we ‘m ergens anders neerzetten?’ Als een stokstaartje veert mijn zoon rechtop en kijkt me wantrouwend aan. ‘Nee! Deze moet hier voor altijd blijven staan. Ik hou heel veel van deze doos! Hij mag nooit weggegooid worden!’

Met de indringende blik van een door de wol geverfde maffiabaas kijkt hij me lang aan en even voel ik me betrapt. Ik vermoed dat ik deze schatkist voorlopig maar moet accepteren als vast onderdeel van onze huisraad…