Baby, Lees, Peuter

Ik heb gewoon geen zin meer in die ratrace van het leven

Terwijl ik naar huis fiets na een gesprek op mijn werk, luister ik naar het rammelende fietszitje op mijn stuur. Er raast een herfststorm in mijn hoofd, maar het gerammel maakt me rustig. Ik denk terug aan een gesprek dat ik vijf maanden geleden had met mijn therapeut. Over dat ik toen echt op was, moe was, het even niet meer zag zitten. Toen fietste ik ook in een wolk van gedachten naar huis. De vermoeidheid en de mist in mijn hoofd na de geboorte van onze tweede, zijn gelukkig steeds meer aan het verdwijnen. Het normale leven settelt zich bij ons steeds meer. En dat brengt keuzes met zich mee die ik niet had voorzien.

Vroeger, voordat ik moeder werd, waren deze keuzes niet aan de orde. Ik pakte alles aan wat ik pakken kon. Stond altijd open voor nog een studie of cursus. Werkte makkelijk zestig uur in de week en had daarnaast een rijk sociaal leven. Deed ook nog vrijwilligerswerk. Ik was een vrouw van deze tijd. En ook een beetje een workaholic.

Maar dat kan niet meer. Ik kan het niet meer. Dat besef ik steeds meer. Ik vind mijn werk superleuk, maar ik leef niet meer om te werken. Want ik ben moeder. Met hart en ziel. Thuis zijn er twee kleine jongetjes die geen rekening houden met dat de tijd zo snel gaat. Zij kunnen hun groeiproces niet even op pauze zetten zodat ik mee kan gaan in hun ontwikkeling. Omdat er zoveel andere dingen zijn die mijn aandacht vragen. Nee. Het is juist andersom. Ik moet sommige dingen even op pauze zetten zodat ik met hun kan meegaan. En niet alles mis.

Nu moet ik gaan kiezen. Ga ik mijn hart volgen en meer tijd maken voor mijn jongens? Of blijf ik jagen door de dagen omdat ‘men’ vindt dat ik het allemaal zo goed kan? Omdat ik mijn talenten optimaal moet benutten? Omdat het zo normaal is om het te doen? Ik heb er gewoon geen zin meer in, in die ratrace van het leven. Want ik kan het niet allebei.

Thuis zijn twee jongens die gaan als een tierelier. Even geleden kon mijn jongste alleen nog maar liggen, vandaag loopt hij langs de tafels. Mijn oudste snapt ineens dingen die ik hem niet heb geleerd. Maar hij heeft mij wel nodig om ze te kunnen begrijpen. En de jongste heeft mij nodig als hij straks zijn eerste stapjes los zet. Omdat hij zelfvertrouwen moet krijgen om te kunnen lopen in deze harde, snelle wereld. En ik wil hem dat leren.

Dat het moederschap mij zo zou veranderen had ik nooit verwacht. Ik ben toch niet zo’n coole chick die alles aankan. Die kinderen van mij maken mij kwetsbaarder dan het fijnste porselein. Wist ik veel dat ik dan zou kunnen breken.

Vroeger was ik een workaholic. Nu ben ik een momaholic. Zolang ik geen shopaholic word kan ik best een paar uurtjes minder gaan werken.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

9 Reacties

  • Reageer Barbara 15 oktober 2016 at 07:42

    Mooi! Ik doe er ook niet aan mee. Mijn kinderen zijn maar een keer klein en daar kan geen carrière tegenop. Met een universitaire achtergrond heb ik gekozen voor eenvoudig parttime werk (dat kan niet iedereen, dat realiseer ik mij goed) met veel onbegrip in mijn omgeving. Maar oh, wat een geluk om van mijn opgroeiend te kunnen genieten!

  • Reageer Alida 15 oktober 2016 at 09:44

    Heel mooi beschreven! Ruim 18 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder heb ik mijn werk aan de wilgen gehangen. Dat wil zeggen, mijn betaalde functie buitenshuis. Een stapje terug financieel moet natuurlijk kunnen, maar wanneer het lukt zou ik het iedereen adviseren! Geniet van je jongens, de tijd vliegt! Ik heb ervaren dat werken altijd nog kan, de jongens op zien groeien niet…. Volgens mij komt het neer op doen wat je zelf graag wilt en niet wat anderen van je verwachten.

  • Reageer Tessa 15 oktober 2016 at 10:30

    Mooi stukje. Als het kan, doen! Alle clichés zijn waar en de tijd gaat zo snel. Ik had van tevoren nooit gedacht thuisblijfmoeder te worden maar ik deed het wel en ben daar nog steeds heel blij om. Een stapje terug geeft je ongetwijfeld veel geluk.

  • Reageer patricia 15 oktober 2016 at 11:01

    Gewoon naar je hart luisteren! ik ben moeder van drie pubers (18, 14 en 13) . Mijn man ik hebben er bewust voor gekozen dat ik maar twee dagen in de week zou werken waarvan één in het weekeinde. Ik was de meeste dagen dus lekker thuis.
    Ik heb mijn kinderen onze normen en waarden mee kunnen geven. Er kon bij ons altijd gespeeld worden, ik heb voorgelezen op school, was crea-moeder, luizen-moeder, computer-moeder. Heb cakes en koekjes gebakken, getroost, geluisterd, verteld, pleisters geplakt, met mijn handen in het haar gestaan en verzorgd. Nu ben ik trotse moeder van drie pubers die grenzen kennen, weten dat ik er altijd voor ze ben.
    Ik werk sinds twee jaar weer wat meer, heb een eigen bedrijf en krijg het steeds drukker. In overleg met onze kinderen lukt het steeds om werk, huishouden en huiswerk te combineren (alhoewel huishouden een stiefkindje is)
    Ik heb het gevoel dat we samen, als gezin, de hele wereld aan kunnen.
    We hebben een stevige, solide fundering. Dat pakt niemand ons ooit nog af en daar kan voor mij geen baan tegenop.
    echt niet.

  • Reageer Michelle 15 oktober 2016 at 12:32

    Wat heerlijk zo’n eerlijke blog te lezen. Het is ook bij mij een strijd in mijn hoofd (en hart), iedere dag weer. Met de grote vraag “doe ik het wel goed (genoeg)? Voor mijn kinderen, voor mijn familie?”

    De vraag die je je daarbij eigenlijk niet vaak genoeg stelt, is of je het wel goed genoeg doet voor jezelf… En eigenlijk is dat de belangrijkste vraag, want in alle drukte vergeten wij onszelf veel te vaak. Zet hem op, wat je ook kiest, het zal altijd het juiste zijn voor jou én je familie.

  • Reageer Carolien 15 oktober 2016 at 22:16

    Prachtig geschreven en ik herken mezelf helemaal. Ik heb mijn beste baan gevonden: moeder zijn van mijn super leuk zoontje. (Toegegeven , iedereen vindt zijn kind leuk… Maar ik ook echt veel veel meer dan ik ooit had durven dromen…. Haha)
    En ik vind mijn betaalde baan ook best leuk maar dat is van een ooit eerste plek overtuigend gedegradeerd naar een tweede of derde plek.
    Heerlijk om bewust die ukkepuk te zien groeien. En thuis te zijn.

  • Reageer Wendy 29 november 2016 at 20:07

    Dank!
    Ik zit op exact hetzelfde spoor. Docente en ook kindjes van bijna 3 en 8 maanden. (en na de 2de het niet meer zien zitten, moe etc)
    Ik ben op het moment alles aan het overdenken, en uitrekenen wat rendabel is.
    Ik werk nu 2.5 dag en ben er nog niet uit of dat bevalt. Ik blijf heen en weer vliegen.
    Wel werken, niet werken….. Blijft een lastig vraagstuk in mijn hoofd!

  • Reageer Elise 5 maart 2017 at 23:28

    Na bijna een jaar vol twijfel, heb ik een half jaar geleden het besluit kunnen, mogen en durven nemen om te stoppen met werken. Ondanks het feit dat ’t soms best lastig is om te dealen met de opvattingen in mijn directe omgeving (universitair opgeleide dertiger zet topjob aan de kant om te gaan moederen?!), zou ik geen dag meer terug willen. Ik ben nu op de goede plek in deze periode van mijn leven en daar geniet ik elke dag van. Ik had nooit kunnen vermoeden dat het ons gezin, onze relatie en mijzelf zoveel rust, ontspanning, geluk en harmonie zou brengen. De twijfel die ik voelde kwam voort uit de angst niet meer te voldoen aan het verwachtingspatroon dat er van hoogopgeleide multitaskende moeders bestaat: ‘die kunnen toch alles en alles tegelijk?’
    Ik niet, ik wil het niet meer kunnen en ik hoef ’t niet meer te kunnen. Ik mag alle gewone dingen weer met aandacht doen en dat maakt elke dag bijzonder.

  • Reageer Toen was geluk nog heel gewoon - Studio Claver 6 juli 2017 at 09:02

    […] Ik doe er net zo hard aan mee. Onwillekeurig wil je er bij horen, meedoen, meekomen. De bekende rat-race. Zou het de leeftijd zijn? Zijn we het […]

  • Laat je reactie achter