Sanne is moeder van Lieve (acht jaar) en Pepijn (zes jaar) en schrijft al jaren voor de club over haar moeder-avonturen, en ook over haar vakantie-struggles van de afgelopen jaren. Ging het dit jaar dan (eindelijk) beter?
We zijn terug van vakantie, de kinderen waren mee en ik heb zes boeken gelezen. Zes! Met letters en mooie zinnen enzo. Helemaal uit. En de kinderen waren mee, had ik dat al gezegd? Ik kan het nog maar amper geloven.
Ik had het al die andere moeders wel horen zeggen hoor, als ik na de zomervakantie weer thuiskwam met wallen op m’n knieën en mentaal geknakt door een overvloed aan jeu de boule en kwartet. ‘Het wordt beter!’ Jaja, vast. Tot die tijd voelde het verdomd alleen als ik om drie uur ‘s nachts rondjes liep in de voortent met een huilende baby. Wat was ik jaloers op mijn vrienden zonder kinderen die hele dagen alleen maar aan het strand lagen of doorbrachten in musea en restaurants. Of op vrienden die wel kinderen hadden, maar gewoon heel gelukkig werden van zand op je handdoek en opblaasbandjes.
Ik deed mijn best, maar ontspannen was het niet
Echt, ik deed m’n best. Ik vond de hypermarché ook een leuk uitje, ik las een tijdschrift in plaats van een dikke pil en als ze op bed lagen vrat ik in recordtijd een hele brie op. Maar ontspannen was het niet. Kinderen zonder zwemdiploma zijn doodeng en ik vond het slopend om animatieteam Windey draaiende te houden. Ja gezellig, laten we nog een potje kwartetten. Heb jij van de dieren de krullevaar? En misschien ook het nummer van een masseur voor als ik terugkom? Nee? Jammer.
Nu trekken ze er zelfstandig op uit met schepnetjes en emmers, smeren zichzelf in met zonnebrand (hallelujah!) en worden vrienden met de hele camping. En ik klap m’n stoel uit en m’n boek open. Het wordt inderdaad beter. Echt.
Geen reacties