De zevenjarige zoon van vriendin Marijke heeft vanwege een extreme verliefdheid middenin de nacht met pen een hartje op zijn hoeslaken getekend, met daarbij de naam van zijn grote liefde. ‘En ja,’ voegt ze toe, ‘die witte vlekken zijn kwijlvlekken. Maar z’n bed is afgelopen donderdag nog verschoond hoor.’ Ik als loveaddict smelt weg bij deze kalverliefde, maar voel me ook direct schuldig omdat het al zeker anderhalve week geleden is dat ik Benja’s bed heb gewassen.
Het was die dag trouwens al de tweede keer dat een moeder zich tegenover mij verontschuldigde voor haar kind. ’s Ochtends tussen de geitjes kwam ik een oude klasgenoot met haar zoontje tegen.
Ik: ‘Hee, wat leuk. Hoe is het?’
Zij: ‘Goed, met jou?’ Let trouwens niet op het haar van Pim hoor, hij moet nodig naar de kapper.’
Ik, terwijl ik natuurlijk wel op het haar van Pim let: ‘Naar de kapper? Ik vind het juist leuk, al die gezellige krulletjes.’
Ik had Pim nog nooit gezien, dus wist niet wat zijn normale coupe was, maar zoals het nu zat leek het mij helemaal goed. Alsof z’n haar danste in de wind. Ik moest mezelf bedwingen er niet even lekker met m’n handen doorheen te woelen.
Toch begrijp ik wat ze zeggen. Of, wat ze doen. Want ik herken het. Hoe vaak ik mezelf niet hoor zeggen ‘dat ik die chocopasta op z’n trui echt niet eerder had gezien’ en ‘dat we snel een nieuwe strijkbout moeten kopen’. Terwijl ik eigenlijk helemaal niets heb tegen vlekken en kreukels. Maar ik ben wel als de dood voor wat anderen ervan vinden. Lijk ik een ontaarde moeder? Denken ze dat ik geen oog voor m’n kind heb? Om die onzekerheid te vermijden, excuseer en sorry ik me een weg door het leven met kind heen.
Een paar dagen later zitten Benja en ik op de bank bij Eva. Een vriendin die net is verhuisd. Benja’s haar zit strak in de gel, zijn zwart-wit gestreepte trui is nog smetteloos doordat ik hem die ochtend bewust pas na het ontbijt heb aangekleed. Bij haar is de dag tot aan onze afspraak duidelijk anders verlopen. Haar driejarige dochtertje loopt rond in een pyjamabroek met daaroverheen een prinsessenjurk. Haar haar zit in de klit en de gekleurde vlekken op haar wang verraden vruchtenhagel. Waar ik me op zo’n moment met het schaamrood op m’n kaken het liefst onder het dekbed zou verstoppen, lijkt zij niet eens op te merken dat haar kind niet spic en span is. Ik voel m’n schouders zakken, m’n ademhaling vertragen en m’n mondhoeken omhoog krullen.
Ter plekke besluit ik om te stoppen met al dat verontschuldigen. En te doen alsof bij ons thuis alles perfect is. Ik vind Marijke geen slechte moeder omdat haar kind in een bed met kwijlvlekken slaapt. Ik vind Eva geen loedermoeder omdat haar peuter om twaalf uur ‘s middags als prinses pyjamavruchtenhagel door een huis vol verhuisdozen banjert. Ik ben eigenlijk veel blijer met vriendinnen die niet perfect willen zijn, want dan hoef ik het ook niet.
Geen reacties