Watervilla

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

“Uw naam?” De dame van de receptie kijkt niet op van haar computer als ik haar vertel dat ik kom inchecken. “Oh ik zie het al, Grimbergen. Kom maar mee,” bitst ze erachteraan in rap Vlaams. Ik moet een drafje inzetten om haar snelle stappen bij te houden op het zompige Friese gras. Het voelt eerder alsof ik een spijbelaar ben die zich moet verantwoorden bij de rector, dan dat ik naar onze duurbetaalde stacaravan word geleid. “Hier is het. Ik hoop dat ze het een beetje netjes hebben achtergelaten.”

Ik schrik even van die laatste woorden. Wie zijn “ze”? Ik hoop dat ze de schoonmakers bedoelt, maar ik durf niks meer te vragen. “Bent u bekend met koken op gas?”, vraagt ze terwijl ze een armgebaar maakt naar het keukenblok. Langzaam knikkend kijk ik de rest van het verblijf rond. “Nou mooi. Hier is de sleutel, als er wat is, dan hoor ik het wel.” Ietwat beduusd blijf ik achter en wacht tot mijn man en kinderen de krakende veranda op komen.

Er hangt een geur die ik niet kan plaatsen

Snel doe ik een inspectie door de stacaravan. Bij het boeken koos ik – op aanraden van de klantenservice – voor het ‘comfort’ model, “net iets moderner” dan het classic model dat ook op deze camping te vinden is. Na een korte ronde vraag ik me af hoe de classic erbij staat. Onze caravan mist lampen, alle horren zijn stuk, de bank is doorgezakt, de veren steken door matrassen, scheuren in de wastafel, stof onder kasten en bedden (en zelfs een paar vieze zakdoekjes), de deuren hangen scheef en er hangt een chemisch muffe geur die ik niet kan plaatsen.

Met veel moeite probeer ik het positieve in te zien van deze parel van een caravan. Er zit een dak op, er is warm water en een wc. Eentje die weliswaar blijft doorspoelen, maar we kunnen plassen. Na een paar dagen blijken de gebreken zich op te stapelen. De oven werkt niet, de deksel van de barbecue is stuk, het putje van de douche stroomt niet door en er is lekkage. Bij de receptie steeds hetzelfde excuus. “We weten het. Er wordt aan gewerkt. Het komt door de regen.”

Ik ga dit huisje zo missen

Op dag zeven sta ik met een stijve rug op en slaat de regen hard tegen ons krot dat we inmiddels liefkozend de ‘watervilla’ noemen. Toch voel ik me opgewekt want vandaag begint deel twee van de vakantie. Over een paar uur vertrekken we naar onze favoriete camping en slaap ik op het zachte matras van het huisje waar ik vorige zomers heerlijk heb gelegen. Mijn zoon zit er ondertussen somber bij. “Ik heb wel zin om naar de Berenkuil te gaan hoor mam, maar ik ga dit huisje zo missen, ik vind het zo mooi.” Verbaasd kijk ik hem aan en ik schiet in de lach. Die kinderhand blijkt toch weer sneller gevuld.