Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 14. En over zichzelf natuurlijk 😉 Vorige week schreef Natanja al over de aanstaande verhuizing, en haar dochter die niet mee wilde om het huis alvast te zien. Hier lees je hoe dat afliep.
‘Morgen trek ik mijn nieuwe shirt aan, klinkt het vanaf de achterbank van de auto. We zijn met het hele gezin op weg naar een familiebezoek. ‘Morgen?’ zeg ik, zo neutraal mogelijk, terwijl ik me omdraai naar mijn dochter.
‘Ja, als we gaan lunchen, nadat jullie bij het huis zijn wezen kijken.’ Ik draai me terug, probeer een lachje binnen te houden en kijk naar het voortrazende verkeer. In een eerder gesprek met mijn dochter over haar aanwezigheid als we ons nieuwe huis gaan bezichtigen, weigerde ze mee te gaan. Het kwam haar veel te dichtbij. Aangezien we daarna de stad in willen voor een lunch en later aanhaken geen optie is omdat het drie kwartier rijden is, stelden we voor dat ze dan maar in de auto moest blijven zitten. We vinden het vooral belangrijk en gezellig dat ze bij de lunch aanschuift.
Nu lijkt haar mening te verschuiven, en ik weet dat ik dat niet moet benoemen. Ik ga me niet op glad ijs begeven.
De volgende ochtend maken we ons klaar voor vertrek. Man en ik hebben afgesproken niets meer te zeggen over al dan niet mee het huis in gaan. ‘Stel dat ze uitstapt, ook dán juichen we niks toe hoor!’ sis ik in het voorbijgaan naar hem. Dit begint bijna op een zorgvuldig geplande operatie te lijken. De NAVO-top is er niks bij.
Drie kwartier later draaien we de nieuwe straat in.
Drie kwartier later draaien we de nieuwe straat in. Ik ben al een paar minuten vergeten uit te ademen. Er staat een handtekening, we gaan hier wonen, maar vinden onze kinderen het óók een goed idee?
Dan is het moment daar: zowel mijn zoon als dochter rollen de auto uit. Dochter doet een keurend loopje door de straat. Ik probeer niet te hard te grijnzen. Even later stelt ze zich netjes voor aan de huidige bewoners, keurt de vloer in de woonkamer, benoemt waar ze alle meubels gaat zetten in haar nieuwe slaapkamer en bewondert liefdevol de kamer van haar broertje. Tijdens het rondje door de buurt komt ze op gang. ‘Oh kijk mam, hier zit een Kruidvat. Misschien kan ik daar wel werken. Of zal ik toch de supermarkt doen? En zit hier ook een sportschool?’
Ik vind het chill dat we zo’n poort hebben.
Vrolijk stapt iedereen even later in de auto. Mijn man wendt zich tot de kinderen.
‘Nou, vertel, wat vonden jullie ervan?’ Mijn dochter begint op te sommen.
‘Ik vind de buurt heel leuk. Of best prima. Ik vond de tuin niet zo groot. Ik dacht dat jullie voor iets groters zouden gaan. Ik vind het chill dat we zo’n poort hebben. Dat is echt heel fijn. Dat is echt giving popular girl.’
‘Oh ja?’ zeg ik geamuseerd. ‘Is een poort hebben een dingetje?’
Als even later de lunch ook nog eens poepgezellig is, het eten zalig, en iedereen actief proost op het nieuwe huis kan ik mijn geluk niet op. Glimmend zit ik een paar uur later in de auto naar huis. Het vergde wat mentale voorbereiding, maar resulteerde in een vlekkeloze operatie.
Geen reacties