Wat een sport kan brengen

Het is de week van het sportplezier. Een week waarin sportplezier voor kinderen centraal staat. Ik had een paar jaar geleden nooit verwacht wat sporten allemaal kan betekenen voor je kind. Of het nou voetbal, paardrijden of skateboarden is, het brengt zo veel meer dan een goede conditie. Ik stond er deze week nog eens extra bij stil en schreef dit blog.

‘En ze is hier in de studio, applaus voor Keet!’ roept Klaas van Kruistum. Het is Keets beurt. Ze laat haar skateboard op de grond vallen, springt er op en rijdt de studiovloer op. Maakt een rondje om de presentatietafel, doet een paar sprongetjes en als ze naast Klaas staat wipt ze haar board soepel omhoog. En soepel geeft ze ook antwoord op zijn eerste vraag ‘waar het voor haar is begonnen dat skaten’. Ik sta met kloppend hart langs de kant. Van trots, van zenuwen, van ontroering. Bij Keet geen zenuwen te bekennen. Ze staat er rustig. ‘Vroeger toen ik klein was werd ik altijd al door mijn vader op het skateboard naar de crèche gebracht,’ vertelt ze. ‘En toen ik acht was ben ik voor het eerst naar het skatepark gegaan.’

Pas drie jaar geleden is het dat ze met de lessen begon op Skatepark Utrecht. Omdat we toevallig van vriendjes hoorden dat er een indoor skatehal was gebouwd in de stad. Ze ging samen met Henno kijken en was verkocht. Aanvankelijk combineerde ze voetbal en skateboarden nog enthousiast, maar al snel nam het skaten de overhand en werden de voetbalwedstrijden op zaterdag haar te veel.

Terwijl Keet Klaas van Kruistum haar eerste skateboardtruc uitlegt, gaan mijn gedachten terug naar het meisje van vier jaar geleden. Die ’s avonds in bed aan me vertelde dat ze een kogel in haar buik voelde. Dat ze zich soms zo alleen voelde. In tegenstelling tot haar broertje, die tegen iedereen aankletst, was Keet altijd een verlegen meisje. Op feestjes met weinig bekenden stuurde ze liever haar kleuterbroertje op pad om drinken te halen dan dat ze zich zelf een weg baande door de vreemden. En zie haar hier nu staan. Met blosjes op haar wangen, maar toch zo relaxed.

Wat ze op school niet kon vinden bracht de sport haar: een passie, ambitie, zelfvertrouwen en vrijheid. En soulmates. Vrienden die haar begrijpen. Vrienden van acht tot achtendertig. Meisjes én jongens. Met wie ze lol heeft, die hetzelfde in het leven staan.

Laatst schreef haar grote vriendin en Nederlands beste skateboardster Candy Jacobs op haar blog hoe fijn ze het vindt om met Keet te skateboarden. ‘Voor sommigen is het vreemd dat ik het leuk vind om te skaten met een elfjarige, maar voor mij is het het normaalste van de wereld. We delen iets dat dieper gaat dan dezelfde sport doen […] Zodra we op het skateboard stappen verdwijnen de verschillen […] Pas als we naar huis gaan en ze tegen haar moeder aan gaat zitten, of als de ober in een restaurant vraagt of ze het kindermenu wil, pas dan realiseer ik me weer dat ze nog niet eens de helft van mijn leeftijd is. Maar mij maakt dat helemaal niets uit.’

Elf jaar zijn en dan al je zielsverwanten gevonden hebben, wat een rijkdom is dat. Wat een sport allemaal kan brengen. Hoe een passie je leven kan veranderen.

Als de uitzending afgelopen is, lopen we met zijn vieren de studio uit. In de hal vraagt een groepje kinderen of ze een handtekening mogen. Het verlegen meisje is er niet meer. Hier staat een zelfverzekerd meisje die er lol in heeft. Ik had op die leeftijd veel van haar kunnen leren.

Toen Keet zeven was ging ze op voetbal. Ook daar heeft ze heel veel plezier gehad en heeft ze veel geleerd. Over het voetbalavontuur schreef ik destijds dit blog.