Tirza is moeder van twee tienerjongens en een meidentweeling. Je kent haar misschien van Lentezoet en de gedichten over het moederschap en kinderen die ze onder die naam schrijft. Onlangs schreef ze ook een gedicht over het contact met haar zoons, of eigenlijk aan het gebrek daaraan. Dit liep zo hoog op dat ze bijna de WiFi eruit trok. Deze week schreef ze de tekst hieronder. Aan zichzelf eigenlijk en ook aan andere moeders met tienerzoons. En ik mocht het ook hier delen.
Het was makkelijker toen ze nog aan de keukentafel zaten te kleuren of op de grond een treinbaan legden en ondertussen de oren van mijn hoofd babbelden. Het was eenvoudiger toen ze bij ieder klein verdriet nog naar me toe holden en ik met een kus op een zere knie weer een lach op hun gezicht kon toveren. Maar nu zijn ze groot en sluiten ze zich sneller af op hun kamer en praten en gamen met hun vrienden.
Totdat ik naar de kamer van mijn oudste ging en er met hem over praatte. Niet vanuit verwijt, maar gewoon beschrijvend en hoe ik de situatie ervaar.
Mijn zoon keek me recht aan en zei: “Maar wat verwacht je dan mam? Of je werkt, óf je bent huishoudelijk bezig, óf je zorgt. En dan ben je ‘s avonds moe en dan kijk je Netflix met de meiden, of je gaat naar een vriendin of sporten. Jullie zijn zelf óók niet zo leuk gezelschap meer. Vroeger hadden we op zondag gezinsdag, trokken we er samen op uit. Waarom doen we dat nooit meer?”
“Ik doe wel uitjes,” zei ik, “alleen minder met jou, omdat je geen zin hebt, of wil slapen.”
“Maar ik hoef toch niet altíjd uit te slapen? Daarbij, jij kondigt nooit iets aan, staat ‘s ochtends ineens impulsief aan mijn deken te trekken of ik er op uit wil. Ik heb meer tijd nodig… dat ik weet waar ik aan toe ben. Het liefst eerder in de week, zodat ik er een beetje rekening mee kan houden.”
“Vind je het wél leuk dan? Met ons?”
“Ja! Natúúrlijk vind ik het leuk met jullie…”.
Aannames, aannames, aannames. Heb ik mezelf er toch weer op betrapt. Dat jongens in de puberteit alleen maar willen gamen. Dat ze liever met vrienden dan met ouders optrekken. Dat uitslapen betekent dat ze geen interesse meer hebben in uitjes. Dat ik niet leuk ben.
Ik ben hartstikke leuk. Jij ook. Dat wist je toen hij twee was en je kiekeboe spelletjes met hem deed. Dat wist je toen hij zes was en jij vertelde dat je een draak was, die hem grrrrrr… ging pakken. Dat wist je best. Je zou het alleen zomaar kunnen vergeten.
Vergeet het alsjeblieft niet. Zoveel is er niet veranderd…
2 Reacties
Hoe herkenbaar dat je als ouder kan denken dat je kind op zichzelf wil zijn, wil gamen, terwijl de fysieke en mentale aanwezigheid nog zo ontzettend belangrijk is op deze puberleeftijd! Misschien zelfs even belangrijk, als toen ze jonger waren. Ik zie dit zowel thuis bij mijn vier zoons, als in mijn werk waar ik trainingen geven aan ouders over de methodiek #geweldloosverzet #vebindendgezag #nieuwe authoriteit.
Helemaal herkenbaar! Ik heb het soms ook moeilijk met mijn opgroeiende jongens. De ene dag heb je heel leuke en open gesprekken en de andere dag brommen ze maar wat vanachter hun smartphone. Op zo’n dagen heb ik heimwee naar de tijden dat ze allemaal vol enthousiasme met me babbelden, speelden en me veel werk bezorgden.
Ik ga extra mijn best doen om mijn interesse te tonen, de ene dag zal dat succes hebben, de andere dag niet. Maar zo zullen ze hopelijk aanvoelen dat hun moeder trots op hen is en hun steunt.