Marloes Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Mama?’ Het is al zeker de derde keer dat ik het hoor vanuit de andere slaapkamer, maar ik hoopte dat het zou stoppen. ‘Mamaaaa?’ Bij elke keer dat ze me roept schroeft ze het volume op en worden de uithalen langer. Mijn wekker zegt dat het net vijf uur is geweest, in mijn hoofd is het nog niet helemaal duidelijk welke dag het is, mijn diepe slaap is ruw verstoord en ik heb zo geen zin om met mijn blote voeten de koude gang op te lopen. ‘MAMA PLASSEN NU!’
Met een ruk zit ik overeind, spring ik uit bed en trek ik een sprintje naar de slaapkamer naast me waar ik mijn peuter uit bed sleur. Ik trek haar pyjamabroek naar beneden terwijl ik naar de badkamer ren waar ik haar vervolgens snel op de wc zet. Als ze is uitgeplast loopt ze zelf naar de trap. Ik probeer haar nog terug in bed te krijgen, maar vastberaden als ze is schudt ze haar hoofd en sleurt ze me nog net niet mee de trap af. ‘Ik is klaar met slapen, broodje eten!’
Mijn diepe slaap is ruw verstoord en ik wil niet opstaan
We zijn nog niet beneden als ook de kleuter besluit dat het tijd is om op te staan. Ik hoor zijn gestommel in zijn kamer en even later staan we met zijn drieën in de donkere woonkamer. Ik probeer nog uit te leggen dat het echt te vroeg is, dat alle kinderen nog slapen en dat hun wekkers nog niet groen zijn. Ze hebben er geen boodschap aan. Zo duf als ik ben, zo wakker zijn mijn kinderen. De kleuter knipt alle lampen aan terwijl de peuter het krukje tegen het aanrecht schuift om het knopje van het koffiezetapparaat aan te knippen. Ze weet in ieder geval wat ik nodig heb deze zaterdagochtend. Of nou ja, zaterdagnacht.
Om zeven uur hebben we er met het hele gezin al een halve dag op zitten. Ik pak de ontbijtborden van tafel en smijt de afgekloven korstjes in de prullenbak. Vanaf de bank klinkt gesnurk. Mijn wederhelft is weer in slaap gevallen en hoort niet hoe onze kinderen op zolder de ene na de andere bak duplo of playmobil op de grond gooien. Met mijn derde kop koffie in de hand loop ik naar de gang. Zelfs de ochtendkrant is nog niet bezorgd. Scheldwoorden doemen op in mijn hoofd en in de spiegel staar ik naar mijn chagrijnige kop vol wallen en rimpels. Dit was niet hoe ik het ouderschap had voorgesteld!
Ik staar naar mijn chagrijnige kop vol wallen en rimpels
Driftig begin ik te typen naar bekenden en onbekenden die mij volgen vanaf hun schermpjes. Even lekker van me af klagen, even lekker zeiken, support zoeken bij andere ouders. Want dat is eigenlijk het enige wat ik nu wil, een aai over mijn bol en troostende woorden dat het op een dag wel goedkomt. Want dat weet ik zelf ook wel. Op een dag laten ze me slapen, hebben ze me niet meer nodig, kunnen ze zelf naar de wc, zelf naar beneden, zetten ze zelf de televisie aan.
En terwijl ik dat dat denk, staat opeens mijn peuter naast me in een prinsessenjurk en met een brandweerhelm op. ‘Mama zitten?’ Ze kruipt op schoot en met de chocopasta resten nog op haar gezicht geeft ze me zonder reden kusjes op mijn gezicht. Blijf nog maar even zo klein, maar ga alsjeblieft snel wat langer slapen, kleine draak.
Geen reacties