voorpret

‘Maar, mama?
‘Ja Quin?’
‘Gaan we nou vrijdag al naar de camping???’
Dit is niet de eerste keer dat hij het vraagt.
‘Nee, schat. We gaan éérst naar het hotel. En daarna gaan we naar de camping.’
‘Maar jij had gezegd dat we eerst naar de camping zouden gaan!’
‘Nee, Quin.’
‘Jawel, en toen zei je dat we daar vrijdag aan zouden komen.’
‘Misschien heb je het verkeerd begrepen, Quin?
‘Nee. Dat heb je wél gezegd.’ Boos slaat Quin zijn armen over elkaar. Dit gezichtje heb ik de afgelopen dagen al vaker gezien.

Eigenlijk wil zeggen dat hij niet zo boos moet doen. Dat ik ook probeer alles zo goed mogelijk uit te leggen en dat ik het niet leuk vind als hij zo doet.
Ik zucht.

Op tijd bedenk ik me dat hij – zoals altijd vlak voor een vakantie – behoefte heeft aan een heleboel duidelijkheid. Want hoe onduidelijk kan een vakantie zijn? Je weet niet wáár je heen gaat. Je weet niet hoe het hotel of de tent eruit ziet. Je weet niet waar je slaapt, hoe het er ruikt. Of het er wel leuk is, of er niet teveel wespen zijn, of het er niet te warm is, of het eten lekker. En dan hebben we nog niets eens ons hoofd gebroken over de reis ernaartoe.

Soms vergeet ik het in alle drukte. Dat hij precies wil weten waar hij aan toe is. Zodat hij er langzaam een beetje aan kan wennen. Dat hij het een heel klein beetje voor zich kan zien. Dat hij er alvast zin in kan krijgen. Dat hij zich erop kan verheugen, net zoals ik. De informatie die ik hem nu blijkbaar verschaf, roept alleen maar meer vragen bij hem op. En dat maakt hem nukkig.

Ik stel voor dat ik van de drie plekken waar we heen gaan foto’s laat zien op de laptop en pak de kaart van Frankrijk er alvast bij. Dezelfde kaart die we vorig jaar bij een benzinestation kochten zodat hij precies kan zien waar we waren en hoever we nog verwijderd waren van onze eindbestemming. Eén voor één ga ik de websites van het hotel en de twee campings af en laat Quin alles zien: waar we slapen, hoe de camping eruit ziet, en het zwembad, en hoeveel meter we van het strand af zitten.

Ik kijk opzij en zie de frons op zijn voorhoofd langzaam minder diep worden. Opgelucht kijkt hij me aan en vlak voor hij in mijn armen duikt, roept hij: ‘Mam, ik heb zo’n zin om op vakantie te gaan!’ Ik snuif zijn lieve kleine-jongens geur goed in me op.
‘Ik kan óók niet wachten tot het zover is.’