Relax

“Kris wil wat vragen,” hoor ik ineens naast me terwijl ik Lieve en Pepijn uit de zandbak van het schoolplein sta te scheppen.
“Mag ik bij Lieve spelen?” vraagt Kris voorzichtig.
“Natuurlijk! Leuk!” antwoord ik sneller dan me lief is. Ik ben al een paar dagen alleen thuis omdat mijn lief weer in het buitenland zit. En ik vind het runnen van een huishouden best een gedoe in mijn eentje.
“Ja en ik moet nog wat ophalen van Marktplaats. Ik kan er dus niet voor vijf uur zijn,” voegt moeder eraan toe.
“Geen probleem! Komt goed!” zeg ik nog enthousiaster dan net. Ik verbaas mezelf.

Kris, Lieve en Pepijn zijn de hele middag bezig met hutten bouwen, kaplatorens in elkaar zetten en treinbanen aanleggen. De tijd vliegt om.

En dan is het ineens vijf uur. En dan is het kwart over vijf. En dan belt moeder dat ze in een monsterfile terecht zijn gekomen en er over een half uur nog niet zullen zijn.
Als mijn lief tijdens etenstijd vijf minuten later is, smijt ik een pan vol bechamelsaus door de keuken. Maar het gaat nu niet om mijn lief. Het gaat om een moeder in nood. En ik had ook die moeder kunnen zijn.
Als ik in de file sta en ik moet mijn kind ophalen, breek ik mijn stuur doormidden van frustratie en scheld ik op iedereen die iets te langzaam voor me rijdt. Omdat het humeur van Lieve steeds verder afbrokkelt in de loop van de dag. Omdat ik weet dat de avondspits voor veel ouders stressvol is. Dan wil je maar één ding horen: ‘Komt goed. Relax.’
Dus dat zeg ik. Het komt goed. Relax. Weet je wat, ik schuif een extra bordje bij. Doe rustig aan, ik zie jullie vanzelf verschijnen.

Als het zeven uur is, hebben we met elkaar gegeten, is het huis opgeruimd en zitten we op de bank een boekje te lezen. Ik voel me helemaal moeder Teresa. Wat ik voor mijn lief vaak niet kan opbrengen, lukt me voor een andere moeder, die ik tot vanmiddag amper kende, ineens wel. En dat voelt goed.