Voetbaltoernooi

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (5).

‘Wat ben ik blij dat ze niet op voetbal zit,’ zeg ik tegen Marcel terwijl we naar onze oudste kijken die enthousiast op haar geleende voetbalschoenen over het kunstgras rent. Marcel knikt waarna hij een ‘goed verdedigd, Amber!’ naar onze dochter roept. Het is leuk om naar mijn dochter te kijken, maar ik voel aan alles dat de bloedserieuze sfeer rond voetbal niet iets is waar mijn tienjarige flierefluiter per se gelukkig van zou worden.

Amber doet met een meidenteam mee aan het schoolvoetbaltoernooi. Een hartstikke leuk initiatief waar ze zich samen met haar besties voor had opgegeven. Dat verbaasde ons eigenlijk, want hoewel haar vriendinnen bijna allemaal op voetbal zitten, kon het haar nooit bekoren. Ze zegt ook nooit zin te hebben om mee te doen tijdens de wedstrijdjes in de pauze. Nee, Amber zit op atletiek en wil binnenkort graag ook op toneel.

Ik drukte haar op het hart dat ze vooral heel erg moest gaan genieten.

Maar het toernooi? Daar wilde ze graag aan meedoen, want elke mogelijkheid op een gezellig samenzijn en veel lachen en snoep eten met haar girls, grijpt ze met beide handen aan. Ook al moet ze daarvoor tegen die stomme bal trappen. Om toch een beetje mee te komen met haar team had Marcel haar van tevoren wel wat tips gegeven welke positie ze moest innemen en dat ze als een dolle moest verdedigen. Ik drukte haar op het hart dat ze vooral heel erg moest gaan genieten.

En wat een geluk; het is prachtig weer en het eerste doelpunt is zowaar gescoord. Maar alles is leuk met mooi weer en winst. Want kijkend naar de juichende meiden op het veld, moet ik ook steeds denken aan de verhalen die ik van ouders hoor over verregende koude en vooral vroege zaterdagochtenden langs de lijn in Schuttekutteveen. Vaak in combinatie met het woord ‘afzien’, en dat er voor zo’n wedstrijd vaak verschillende keren in de week op onmogelijke tijdstippen moet worden getraind om het niet in een 11-0 te laten eindigen. Want dat soort uitslagen bestaan ook, en die beteuterde gezichtjes mag jij als designated ouder dan weer anderhalf uur mee terug nemen. Want voetbal is kennelijk een familieaangelegenheid inclusief verplichte bardienst. Ik ben dus best tevreden met een fladderende meid met voetbalallergie op het redelijk vrijblijvende atletiek.

‘Kom meiden, we gaan,’ zeg ik na afloop van het helaas verloren toernooi tegen Amber en het clubje vriendinnen dat ik thuis zal brengen. Opgetogen van de enerverende dag -en de kilo’s snoep- kakelen de meiden een slag in de rondte. Ze hebben een heerlijke dag gehad en Amber was nog best goed voor iemand die pas een paar keer in haar leven tegen een bal heeft geschopt.

Dat was leuk he? Zeg ik tegen haar, waarna ze me een knuffel geeft en zegt:
‘Mama, ik wil op voetbal.’