Eén van de dingen waar ik me op verheugde toen ik mijn eerste kind kreeg, was dat ik dan eindeloos boeken mocht voorlezen. Op de bank met een dekentje, kind tegen me aan en met een arsenaal aan stemmen en intonaties verdwijnen in een andere wereld. Sprookjes met ridders en prinsessen, avonturen van jeugdhelden en ze en passant wat moraal bijbrengen.
Het was even slikken toen ik me realiseerde dat mijn dochter van zes maanden weinig geïnteresseerd was in Mathilda of Koning van Katoren. Het werden eerst knisperboekjes waar niks aan voor te lezen viel, daarna boekjes waarin ik alleen maar de woorden ‘hond’ en ‘koe’ hoefde uit te spreken. Ik voegde er nog wel ‘en wat zegt de koe?’ aan toe, maar dat is nou ook niet bepaald een voorbeeld van buitengewone creativiteit.
Nu is Lieve zes. En de beer is los. We lezen Sjakie en de chocoladefabriek, De kleine kapitein, Joris en de geheimzinnige toverdrank, Lotta uit de Kabaalstraat. Ik weet niet wie zich er ’s avonds meer op verheugt, Lieve of ik.
Wat nog het leukste is: we kletsen over die boeken. Lieve vertelt normaal niet veel. Ik hoor zelden verhalen over school of vriendjes. Geen idee wat er in haar omgaat. Ik heb al geleerd om open vragen te stellen om haar te verleiden tot een uitgebreid antwoord, maar als ik vraag: “Wat vond je het leukste dat je hebt gedaan vandaag?” haalt ze haar schouders op en antwoordt: “Ik wil niks vertellen.” Maar als we lezen, vertelt ze graag wat ze ervan vindt. We vinden het onaardig dat het jongetje Caspar Slok uit Sjakie en de chocoladefabriek bij de vervelende kinderen hoort omdat hij dik is en ze vraagt zich af of ze ook bij buurvrouw Truus op zolder mag wonen als ze haar trui niet aan wil net als Lotta.
Nu lezen we Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes. Korte verhalen over vrouwen die echt bestaan of bestaan hebben en dappere dingen doen. Ik lees voor over Manal Al Sharif die in Saoedi-Arabië autoreed terwijl vrouwen dat niet mogen. Ze zette er een filmpje van op YouTube om anderen te inspireren.
“Laat nooit een man je vertellen dat je iets niet mag, wat hij wel mag,” zeg ik.
“Als ik niet een auto mag, dan maak ik er gewoon zelf één,” besluit Lieve.
Doe dat, meisje. Doe dat.
Geen reacties