Lees

Van werkende moeder naar fulltime huismoeder

Priscilla verruilde in 2021 haar drukke leven in Nederland voor het eilandleven op Curaçao. Aankomende zomer keren haar man en vier kinderen (drie meisjes van 7, 8, 9 en een jongen van 12) terug. Ze geniet van haar rol als fulltime taxichauffeur voor haar kinderen, hoewel ze ‘gezinsmanager’ iets chiquer vindt klinken. Komende maanden kun je haar (remigratie) avonturen volgen. Welkom Priscilla!

Ik zet mijn fiets op het schoolplein en ik lees nog snel een inkomend Whatsapp-bericht. Of ik hem nu wil bellen om zijn interview voor een landelijke krant door te nemen. De bel gaat en het schoolplein stroomt vol met vrolijke stuiterballen, op zoek naar papa, oma of de nanny. Zal ik die bekende presentator nu bellen of wachten totdat ik thuis ben…?

Morgen wordt het beter, morgen wordt het écht beter.

Een aantal jaar geleden werkte ik in de mediawereld. “Nee schat, je krijgt zo direct een cracker met kaas. Mama is nu met iets bezig,” zei ik weer eens veel te onaardig tegen een van de kinderen terwijl ik een ‘belangrijke’ producent terugappte op mijn vrije dag. Morgen wordt het beter, morgen wordt het écht beter, sprak ik mijzelf streng toe. Maar niets was minder waar. Ik stond de volgende dag weer met mijn werktelefoon op en ik nam het liefst mijn mobiel mee naar bed. Toegegeven: ik raakte zelfs een beetje in paniek bij een lege werktelefoon. Ondanks de rode vlekken in mijn nek op stressvolle dagen, had ik ook véél plezier in mijn werk. Het was tenslotte mijn eigen keuze om grenzeloos te werk te gaan en met zoveel creatieve geesten om mij heen kreeg ik vanzelf energie.

April 2025, Curaçao. “Kijk mama. Ik ben een dolfijn. En ik kan hoog springen,” gilt mijn 7-jarige dochter vanuit het zwembad in onze tropische tuin terwijl ik de snoeptomaatjes in de keuken schoonspoel. Je kunt je voorstellen dat mijn, ons leven op Curaçao 180 graden is gedraaid. Van werkende moeder naar fulltime huismoeder. Geen onverwachte belletjes, spoedmails, Teams-vergaderingen en onvergetelijke rode loper events. Het hoogtepunt van mijn dag, zeker in het eerste jaar op het eiland, was een bezoek aan de supermarkt of een garage.

Jaren geleden was ik doodsbang voor ongemakkelijke gesprekken.

Jaren geleden was ik doodsbang voor ongemakkelijke gesprekken als mensen aan mij vroegen wat voor werk ik deed. En nu schreeuw ik het vanaf de Christoffelberg (het hoogste punt van Curaçao): “Ik ben fulltime huismoeder, so what?! Ik ben er trots op. Let’s do this!” Het eilandleven kan tot op de dag van vandaag een uitdaging zijn. Met of zonder groot gezin. Dat is ook niet gek als je je bedenkt dat ik veertig jaar lang het Nederlandse ritme heb aangehouden.

Maar nu dus Curaçao en haar ritme. Hoewel de zon super fel schijnt, springen de twee oudste kinderen met hun knalrode bezwete hoofden op de levensgrote trampoline, die in de achtertuin van onze Nederlandse rijtjeswoning nooit had gepast. Ik lach als ik ze tegen elkaar hoor zeggen dat dit ‘echt mijn allerbeste Ronaldo move’ was. Mijn 8-jarige staat met haar bestie in de keuken een poging slijm te maken (en bedankt YouTube). Wát een heerlijk tafereel om te aanschouwen. In Nederland waren mijn kinderen rond half drie vrij; hier elke dag om één uur, mijn brugklasser soms iets later.

Jaren geleden vulden we onze lange middagen hier met verplichte zaken zoals het regelen van persoonsbewijzen en het eiland verkennen. Tegenwoordig wordt er gesport, veel huiswerk gemaakt en zijn er kinderfeestjes en speeldates in overvloed. We gaan overigens nooit lopend of met de fiets naar een speelafspraakje. “Mam, moeten we alwéér in die stomme auto?” is een vraag die dagelijks wordt gesteld. Op Curaçao zijn er loslopende straathonden, bijna geen goede wandel- en fietspaden, niet elk klasgenootje woont om de hoek en het is er gewoonweg veel te heet overdag. Het racen op werk heeft plaats gemaakt voor het ‘eilandracen’: van speeldates naar sportafspraken. Nooit saai, áltijd in de weer met de kinderen. En die rode vlekken op mijn gezicht en nek? Die zijn er nog, maar dan van de 29 graden!

Ayo (tot ziens),
Priscilla

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Amaya 17 april 2025 at 13:21

    Hay algo muy valiente —y sincero— en tu forma de moverte y sentir los extremos: la intensidad del éxito en el mundo profesional y el adictivo y maravilloso caos de la vida familiar. Cuentas las cosas sin adornos, desde una experiencia diferente a muchos, pero sin pretender dar lecciones e invitando a pensar. Fantástico, Priscilla.

  • Laat je reactie achter