We hebben de sleutel. Na weken van kleurstalen vergelijken (wordt het denne-, paprika- of toch stamppotgroen?), wc’s uitzoeken (met of zonder spoelrand. En gaan we voor easyclean?) twijfels over wel of geen quooker (wel duur, maar weet je hoeveel geld je kan verdienen in de tijd die je niet meer bij de waterkoker hoeft te wachten?) en discussies over het belang van een bad (hoe vaak per jaar ga je daar dan echt in liggen?) is het moment eindelijk daar. We kunnen ons toekomstige droomhuis van binnen gaan slopen, om het daarna mooier dan ooit tevoren weer op te bouwen.
“Dit is het dan,” zeg ik vol trots tegen Benja als we samen voor het eerst ons nieuwe huis binnenstappen. “Hier gaan we wonen.” Ik heb dit moment al tientallen keren in m’n hoofd afgespeeld. Ik zag het helemaal voor me: Benja die met een grote glimlach binnenkomt, vol verwondering vraagt waar zijn slaapkamer is en vervolgens intens gelukkig in de tuin begint te spelen. Helaas gaan dit soort momenten nooit zoals je hoopt. Behalve deze keer, want tot mijn grote geluk deed Benja precies waar ik van had gedroomd.
De dagen die volgen heb ik strak gepland, want er is natuurlijk geen tijd te verliezen. Er moet worden geklust, geschrobd, gepland, gekocht en gedaan. En dus sleep ik Benja de hele dag mee. Van het oude huis naar de Action en van de Gamma naar het nieuwe huis, we racen overal naartoe. “Best onhandig, een kind tijdens een verbouwing,” spookt er regelmatig door m’n hoofd. Want tussendoor moeten dan ook nog de nieuwe speeltuinen in de buurt worden ontdekt, om 12 uur moeten we een broodje eten en om een oververmoeid kind te voorkomen moeten we uiterlijk 6 uur toch wel thuis zijn voor het avondritueel. Terwijl ik alleen maar dóór wil.
Na weer een dag van hot naar her vliegen breng ik Benja ’s avonds gehaast naar bed. “Mama,” zegt hij opeens serieus. “Ik wil morgen een dagje gewoon samen met jou thuisblijven.” Net op tijd slik ik mijn “Nee liefie, dat kan echt niet, daar heb ik geen tijd voor,” in en ik zeg dat we dat dan gaan doen. Ik moet mezelf dwingen om niet direct op die belofte terug te komen.
’s Avonds app ik een vriendin dat Benja en ik morgen een dagje niks doen. Best wel irritant met zo’n lange to-dolijst, typ ik erachteraan. “Een verplicht dagje rust dus,” reageert ze. “Handig zo’n kind tijdens een verbouwing. Die zorgt er tenminste voor dat jij precies krijgt wat je nodig hebt.”
Geen reacties