Vallen en opstaan

Zora kan sinds een paar weken lopen.
En ze kan de trap op. Ineens.
En klimmen. Elke keer dat knietje omhoog. De bank op. De poef op. En dan niet weten hoe ze er weer af moet en er daarna toch weer op.
En ze is nog razendsnel ook.

Ik ben er gewoon nog niet zo goed in. Om haar te láten. Om haar zélf te laten ontdekken wat er gebeurt als ze met haar billen precies op het randje van de poef gaat zitten. Haar te laten ontdekken hoe hard ze dan kan vallen. Want dat ze een keer een smak gaat maken is duidelijk. De vraag is alleen: wannéér.

Ik ben dat ‘ik-ben-nergens-bang-voor-dus-ik-kijk-wel-wat-er-gebeurt’- gedrag gewoon niet zo gewend. Mijn zoon heeft het begrip voorzichtig een heel nieuwe betekenis gegeven. Quin deed nooit iets onbesuisds. Als zijn neefjes langskwamen had ik om de drie seconden een hartverzakking omdat er dan weer één de bank afkukelde, er dan weer een de straat op rende en een derde nietsvermoedend onder de schommel doorkroop terwijl de oudste net het record hoog schommelen aan het verbreken was. En hun ouders? Die zaten superrelaxed aan hun koffie te nippen en grepen alleen in als er echt gevaar dreigde.

Die voelsprieten heb ik nog niet zo. Ik vind alles wat Zora doet eng.

Laatst las ik een artikel dat we onze kinderen veel te beschermend opvoeden. Dat we veel te voorzichtig zijn. Dat we ze meer vrij moeten laten en zelf dingen moeten laten ontdekken over wat wel kan en wat niet. In theorie ben ik het daar helemaal mee eens natuurlijk. Maar in de praktijk heb ik geen idee hoe dat dat werkt: ze vrij laten.

Ik snap ook wel dat dit niet per se opgaat bij een meisje van 14 maanden, maar ik wil ook niet de hele dag roepen: ‘Kijk uit, voorzichtig, nee Zora, dat kan niet. Zoraaaaaa! Nee. Uh, uh. Zo ga je vallen! Pas op. Niet doen. Kijk uit!!!!’ Doodvermoeiend en voor Zora superirritant. Straks gaat ze me nog een zeur vinden.

Dus soms probeer ik haar maar gewoon te laten gaan, met mijn handen voor ogen.

En soms zal ik te laat zijn, kan ik niet voorkomen dat ze valt.  Maar ik zal er altijd voor haar zijn om haar weer op te vangen.