Home Alone

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (18) en Teun (12) en getrouwd met Henno.

‘Goeiemorgen!’ app ik mijn twaalfjarige.
‘Goeiemorgen,’ krijg ik direct terug. En: ‘Ik zit lekker een boterham te eten.’
Ik zit nog ongedoucht op een groot hotelbed in Valencia. Het is maandagochtend acht uur en mijn brugpieper heeft het eerste uur vrij. Ik concludeer dat hij helemaal op schema ligt.  

Ik dacht dat ik het allemaal goed geregeld had. Ik had een half jaar geleden dit vriendinnenweekend naar Valencia geboekt. Ik wist toen nog niet dat Keet datzelfde weekend een skateboardwedstrijd in Las Vegas zou hebben en dat haar vader met haar mee zou gaan. Maar geen man overboord. Ik had ook al een paar weken geleden geregeld dat Teun bij opa en oma kon logeren. So far so good.

Tot het tot me doordrong dat ik pas maandagavond terugvlieg, Henno en Keet pas dinsdag weer in Nederland zouden landen en Teun maandag gewoon naar school moest.

‘Je kunt dan zondagavond bij Jaap en Maaike eten,’ zei ik tegen hem toen ik van mijn eerste schrik bekomen was, ‘en daarna bij hun slapen.’ Wij zijn gezegend met allemaal hele fijne buren om ons heen, dus een oplossing voor de zondagavond en maandagochtend was snel gevonden. ‘Ik ga echt wel gewoon thuis slapen,’ was zijn reactie. Oké…

‘Broodtrommel gemaakt?’ Check!’

Terug naar Valencia. Ik ben inmiddels gedoucht en kijk naar mijn zoon’s hoofd op mijn telefoonscherm. ‘Vraag maar wat ik allemaal moet doen,’ zegt hij.
‘Heb je je rugtas al ingepakt?’ vraag ik. ‘Check!’
‘Heb je wat gedronken?’ Check!’
‘Broodtrommel gemaakt?’ Check!’
‘Billy eten gegeven?’ ‘Check!’

Mijn roomie luistert mee naar ons gesprek en ik gloei van trots. Ik vond het best spannend dit home alone avontuur van mijn jongste poepie voor wie ik normaal-gesproken nog elke dag zijn broodtrommel maak. Maar hij vindt het absoluut niet eng om alleen thuis te zijn en we hebben drie paar buren die binnen een halve minuut bij hem kunnen zijn als er ’s nachts iets is. Dus Henno en ik besloten al snel dat het kon.

‘Moeten we nog oefenen met broodtrommel maken?’ vroeg ik hem vorige week nog. Hij wuifde het weg. Ik kocht plakken voorgesneden kaas voor hem om het makkelijk te maken. En legde een complete lijst voor hem neer met een stappenplan voor het hele weekend, met daarop de tijden dat opa en oma hem zouden halen, wanneer hij naar drumles moest, dat buurman Jaap hem daar zou ophalen en hoe laat hij maandag zijn bed uit moest komen.

We belden dit weekend elke dag even. Hij vertelde me dan uitgebreid en vrolijk over de boeken die hij las en de games die hij verzon. En nu dat blije ochtendhoofd van hem op mijn telefoon. Hij staat op het punt om naar school te gaan. En ik op het punt te gaan ontbijten met mijn vriendinnen met wie ik voor het 27^e jaar op ‘meidenweekend’ ben. Ik ben trots op ons. Hoewel mijlen van elkaar gescheiden, voel ik me dit weekend meer verbonden dan ooit met mijn jochie. Dat kan loslaten in vertrouwen dus doen.