‘Nee, het past nét niet.’
De spijt klinkt door in mijn stem. Of is het schaamte?
Het meisje helpt me te doen alsof. Het bovenste knoopje vastgespeld, de rits tot een derde dicht.
Ik trek een paar hakken aan en open het gordijn.
‘Ooooooooh.’
Ze vindt het mooi, dat wel.
Maar ik zie in de spiegel vooral een trouwjurk die niet meer dicht kan. Die voorgevormde cups heeft waar geen borsten invallen. Die komen daar net onderuit.
‘We kunnen de jurk zo vermaken dat dat iets naar beneden gaat.’
Ik lach.
‘Ik heb liever iets om ze omhoog te duwen.’
Mijn vriendin lacht. ‘Het valt me mee,’ zegt ze.
Ze heeft gelijk. Het is vier maanden na de bevalling. Ik heb nog geen enkele moeite gedaan om er iets af te krijgen. Wat er nu aan zit, is het, meer wordt het niet. Ik krijg de jurk zowaar bijna dicht. Het scheelt maar één kledingmaat. Dat is hoogstens drie kilo.
‘Goed het hangt allemaal wat slap, dus je moet wat sporten erbij. Maar volgens mij ben je er in no-time.’
Eerlijk is ze. Ik vind het heerlijk. Ik laat de schaamte los. En kijk in de spiegel. Naar mijn lijf in die prachtige trouwjurk. Die ik in oktober stralend zal dragen. Met mijn baby op de arm.
Geen reacties