Toenemende irritaties

‘Je had maar één taak.’ Mijn opmerking over de naar karton smakende rijstkorrels was grappend bedoeld, maar aan de blik van mijn man zag ik direct dat hij daar anders over dacht. Hij had gekookt, iets wat hij om allerlei redenen niet vaak doet, ik was een rondje gaan hardlopen. Eenmaal aan tafel bleek de rijst zeker vijf minuten te vroeg afgegoten.

‘Dat is ook niet aardig om te zeggen, mama,’ berispte mijn dochter mij.

‘Klopt,’ zei ik, ‘maar het was een grapje.’

Niemand lachte.

Het is een terugkomend patroon in deze coronaweken, man en ik proberen elkaar te ontlasten, met toenemende irritatie als resultaat. Vooral ik lijk te zijn bevangen door een een chronisch zuchtvirus dat gepaard gaat met gepikeerde opmerkingen. Hij doet echt van alles in huis, stofzuigen, wassen draaien, een anderhalve meter diep gat graven voor dochters verjaardagscadeau (een trampoline), de hyperactieve honden uitlaten, de mekkerende katten eten geven, de dwarse tiener helpen met rekenen, maar het is alsof mijn aardige woorden gevangen zitten in een web van zuchtende giftentakels. Alsof ik alleen nog kan reageren op de dingen die me frustreren. De urenlange calls die hij vanuit mijn werkkamer houdt, bijvoorbeeld. De mailtjes die hij beantwoordt als de kinderen naar bed moeten. Het fietsenschuurtje dat vol overgave getimmerd moet worden. Het is alsof ik een overlevingsstand aan heb staan die alle zachtheid laat oplossen.

Nooit hoor ik papa, zelfs niet als je ernaast zit!’

‘Je ziet alleen wat ik niet doe,’ zegt hij als hij na het rijstkorreldiner de honden aanlijnt voor de avondronde.

Ik zet strijdvaardig mijn handen in mijn zij en trek het schild verder omhoog. ‘Ik wil mijn vrijheid terug,’ bries ik, alsof hij persoonlijk de veroorzaker is van de coronacrisis. ‘Ik wil dat je me dingen uit handen neemt, zelf nadenkt welke boodschappen er gedaan moeten worden, wat we eten, dat je ziet dat ik moe ben na een halve dag homeschoolen.’ Ik hap naar adem. Mijn man kijkt me vragend aan, en net als hij wat wil zeggen ben ik hem voor. ‘Ik wil niet meer horen dat je wéér een call hebt als ik net achter mijn computer ben gaan zitten.’ Ik hoor hoe mijn stem met elk woord dat ik uitspreekt in volume toeneemt. ‘Ik wil niet dat vijftig keer per dag het woord ‘mama’ door het huis galmt. ‘Mama mag ik gamen?’ ‘Mama mag ik chips?’ ‘Mama mag ik chocola?’ ‘Mama mag ik eerst chips en dan chocola?’ ‘Mama wat staat er in het bos en is groen?’ ‘Mama waarom is de wifi zo poep?’ ‘Mama waar zijn mijn schoenen?’ ‘Mama wanneer gaan we wat leuks doen?’ Nooit hoor ik papa, zelfs niet als je ernaast zit!’

Mijn man draait zich om en trekt de honden achter zich aan. ‘Je klinkt als een verwend kind.’ Hij trekt de voordeur met een klap achter zich dicht.

Woedend trek ik een kwartier later het campingmatras achter een zolderkast vandaan. Mijn hoofd bonkt. Ik vloek als de rits van de slaapzak kapot blijkt. Ik hoor een wc doortrekken en verwacht dat man de zoldertrap op komt om sorry te zeggen. Als het stil blijft, plof ik op het matras en draai me op mijn zij. Mijn heup raakt de grond. Ik vloek opnieuw. Zou ik misschien sorry moeten zeggen? Sorry dat ik een boze, klagende vrouw ben geworden? Ik draai me op mijn rug en luister naar de stilte. Ik zucht extra diep en voel het bonken in mijn hoofd afnemen. Ik realiseer me dat het best fijn is dat er niemand naast me ligt waar ik bewust of onbewust rekening mee moet houden. Geen beweging, geen ademhaling. Niks. Ik hoorde vorige week een vriendin zeggen dat ze al twee weken op zolder slaapt omdat ze er na de lange dagen met kinderen geen prikkels meer kan verdragen. Misschien heb ik zelf maar een taak, bedenk ik me, starend naar het zolderdak. Zorgen dat ik elke dag mijn medicijn tegen zuchten en klagen inneem. Elke dag zorgen voor even helemaal niks.