Thuisonderwijs

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 4) en blogt sinds dit jaar voor de Club over haar leven als moeder.

“Er staat dat je drie pagina’s moet rekenen in je boek,” zeg ik tegen mijn negenjarige dochter.
“Helemaal niet!!”schreeuwt ze verontwaardigd. “Dat heb ik al lang af.”
“Het staat er toch?” zeg ik. “Ik denk dat je gewoon verder moet werken.”
Als blikken konden doden lag ik er nu af. Ze slaat mokkend haar boek open.

Dochter twee komt naar beneden gestommeld. Ze is besmet dus zitten we in quarantaine en moeten aan het thuisonderwijs. Maar nu heeft ze weer wat kleur op de wangen en ze wil wat eten. Gaan we regelen. Door een gelukkige samenloop van omstandigheden hoef ik zelf momenteel niet te werken en kan ik me helemaal op de kinderen richten. “Ga jij maar gewoon aan het werk,” zei ik tegen mijn man. “Dit gaat wel lukken.”

En zo downloadde ik op maandagochtend het schema voor thuisonderwijs voor de oudste en haalde haar boeken op. Check. De kleuter zit sinds kort ook op school dus ik maakte zo’n kiesbord voor hem na zodat hij zelf zijn taakjes kon kiezen. Briljant idee, al zeg ik het zelf. Grote zus tekende de plaatjes. Hij snapt het concept, en kiest spelen met de trein. Prima.  We kunnen beginnen. Alleen straks even kijken waar ik de inlogcodes voor de oudste ook alweer had gelaten.

Het is tien uur ’s ochtends en mijn hoofd staat op ontploffen.

Boem! Er vliegt een trein door de kamer. “Ik wil niet in mijn alleentje spelen!” brult de 4-jarige. “Ik wil een fillumpje kijken.”
“Ga nog maar even verder spelen, lieverd. Ik help je wel om een mooie baan te bouwen.”
“Dat wil ik niet!! Ik wil fillumpje,” krijst hij op een nog harder volume.
“Ja zeg, zo kan ik toch niet werken!!” briest de negenjarige. “Ga dan maar boven zitten op mijn werkkamer,” zeg ik. Ze druipt af met haar boeken.  Het is tien uur ’s ochtends en mijn hoofd staat op ontploffen.

Op de telefoon komt de zoveelste app van school binnen. Ah, educatieve suggesties van de kleuterjuf. Top. Straks even naar kijken. “Mama,” klinkt het ondertussen van boven. “Mammaaaa, ik snap het niet.”
“Ik kom zo bij je schat.”
De 4-jarige loopt naar zijn kiesbord. “En nu ga ik tekenen. Mag ik papier en stiften?”
Tuurlijk, ik pak ze even. “Mammaaaaaa!!!! Waar blijf je nou?” Ik spoed me naar boven. Mmm, een getallenlijn, hoe werkte dat ook alweer?
“Pfff, weet je niet wat dat is? Ben je dom ofzo?” schampert ze. “Ik ga wel verder met spelling online”. Oh ja, die inlogcodes, waar had ik die toch?

Eerst maar eens koffie, dan verder zoeken. Ik laat me in een stoel zakken. Ja, dat had ik echt even nodig. “Gaan we morgen weer uit de kazerne?” vraagt de 4-jarige die ondertussen alle stiften over de vloer heeft uitgestort.
“…??? Oh, je bedoelt de quarantaine. Nee schat, nog een paar nachtjes slapen.” Lekker, die warme koffie.  

“Ik voel me weer wat beter. Mag ik rekenspelletjes doen op de iPad?” vraagt de zevenjarige dan.
“Is goed. Pak maar.”
“Dat is niet eerlijk!! Ik wilde ook fillumpje!!” gilt haar broertje en hij laat zich met gevoel voor drama op de grond vallen. Dan komt de negenjarige met een wit gezicht van de trap. “Ik voel me geloof ik niet zo lekker.” Haar voorhoofd voelt warm. Zucht. Laat die inlogcodes maar zitten.