Lees

Eigen zijn

Ik weet nog goed hoe verliefd we op Quin waren toen hij nog een baby was. Hij was het allermooiste kindje van de hele wereld en elke stap, elke ontwikkeling vonden we even ontroerend. Met z’n drieën dansten we verliefd door de kamer: al die nieuwe gevoelens die bij dit ouder-zijn bleken te horen overvielen ons. We hadden niet bedacht dat het zo intens zo zijn.

Quin was een supervrolijke jongen die schommelen één van de leukste dingen vond. En als hij dan met zijn gezicht bij jou in de buurt kwam en je dan gek deed met je tong, gierde hij het uit. Wat hadden we een lol om onze kat-uit-de-boom-kijk-jongen die alles rustig vanuit zijn wippertje of de box aanschouwde. Stilletjes ontdekte hij alles op zijn eigen tempo, op zijn eigen manier. Nooit stak hij iets in zijn mond, nooit stak hij zijn vingers in een onbeschermd stopcontact, nooit kletterde hij van de bank, struikelde niet over zijn eigen voeten, rende hij zomaar ineens de weg op. Heel veel zorgen hadden we niet.

Ja, toen hij met twee jaar nog steeds niet zelfstandig liep, vonden we dat ietwat onhandig. Maar we wisten toen ook al: hoe meer we hem pushen, hoe meer we hem stimuleren, motiveren, hoe meer verwachtingen we van hem hebben, hoe minder hij doet. Dat was met omrollen zo, met kruipen zo, met lopen, fietsen. Bij hem lag de uitdaging niet in nieuwe spannende dingen uitproberen, hij leerde door te observeren. Hij kéék liever naar zijn speelgoed dan dat hij ermee speelde.

Hoe anders is dat met zijn jongere zusje Zora? Het is duidelijk dat zij leert door te doen. Bij haar moeten we de hele trukendoos van speelgoed en hard-geluidmakende attributen uit de kast trekken. En als ze iets van je wil, komt ze wel even naar je toe tijgeren. En als je dan niet snel genoeg reageert, zet ze het op een schreeuwen. En dat doet ze best vaak.

Ook Zora is een supervrolijk meisje. Die het uitgiert als je net doet alsof je haar laat vallen. Ook met haar hebben we de grootste lol. Ons het-gaat-me-allemaal-niet-snel-genoeg-meisje die haar ogen uitkijkt en alles vastpakt en in haar mond stopt wat ze tegenkomt. Voor haar is geen laatje, geen stopcontact, geen legoblokje van Quin veilig. Ik maak me nu al zorgen als ze straks ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee wordt.

Maar ik kan er ook om lachen. Het is ontroerend om te zien hoe hartstochtelijk ze wil leren en ontdekken met alle frustraties die daar bij horen. Ook nu weer dansen we verliefd door de kamer. Niet met z’n drieën, maar met z’n vieren. Misschien minder overvallen door allerlei nieuwe gevoelens van het ouderschap, maar zeker niet minder geroerd.

Ik hoop dat ze hun eigenheid nooit verliezen.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter