Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Natanja terug op het jaar.
Het is een winterse avond, buiten vriest het dat het kraakt. In het gezelschap van kat en kerstboom zap ik langs de televisiekanalen. Bij de aankondiging van een kerstcommercial ga ik wat rechterop zitten, heerlijk vind ik die verhalen. Ik zucht een beetje. Soms wens ik een jaar waarin mijn leven zich als in zo’n reclame ontvouwt; in vredelievende verbinding met mijn dierbaren, optimaal gevoed en gelaafd, omringd door zachte verlichting zodat je alleen mijn goede kanten ziet, op de achtergrond gemoedelijke muziek. Alles gaat vlekkeloos.
Maar jaren die volledig van een leien dakje lopen bestaan op dit moment niet in mijn universum. Ook dit jaar liet zich niet altijd van haar beste kant zien. Het zorgde ervoor ik een heleboel los moest laten. Laat dat nou het thema zijn dat me niet heel soepeltjes afgaat.
Ik leerde dat mijn oudste kind een fantastisch doch eigenwijs doch zeer zelfstandig wezen is
Mijn dochter nam afscheid van een topklas en startte in de brugklas. Naast dat ik het liefst nog jaren haar klasgenoten had zien opgroeien, verschoof als een schaakstuk mijn positie als moeder. Ik voerde in de eerste schoolmaanden een nauwelijks vooraf ingestudeerde dans met mijn dochter uit die het midden hield tussen ondersteunen, bemoeien, me stil houden, vragen stellen, aanmoedigen, me stil houden, helpen, knuffels geven, opvangen, genieten, me stil houden. Ik liet stukje bij beetje los en leerde dat mijn oudste kind een fantastisch doch eigenwijs doch zeer zelfstandig wezen is, waar ik eigenlijk alleen maar heel trots op hoef te zijn.
Dit jaar bewees dat rouw bestaat in vele vormen en zag ik dat loslaten soms de grootste daad van liefde is. Ik nam afscheid van veel dierbaren. Een goede vriendin van mijn moeder. Een goede vriendin van mijn zus. Een vroegere vriendin van mij. Mijn schoonvader. Zoveel mensen die in zoveel periodes in mijn leven ieder op hun eigen manier betekenis hadden. Die ik nog een heel stuk leven gunde. Tijdens de afscheidsdienst van mijn schoonvader stonden mijn kinderen dapper op het podium, op een rij met hun nichtjes en neefje. Mijn dochter omklemde stevig de microfoon en sprak heldere woorden met opgeheven hoofd. Mijn zoon kneep hard huilend in zijn favoriete knuffel voor houvast. Ik was zo onnoemelijk trots op ze. Wilde in hun plaats staan, zodat ze niet zo verdrietig hoefden te zijn. Maar ik moest het loslaten. Deze ervaring kon ik ze niet ontnemen.
Ik had teveel aan mijn hoofd en teveel aan mijn hart
Op mijn werk wilde ik zoveel bewijzen, het goed doen. Maar ik had teveel aan mijn hoofd en teveel aan mijn hart. Alle verantwoordelijkheid die ik voelde zorgde voor een wervelstorm in mijn hoofd. Ik vergat hoe ik voor mezelf moet zorgen als ik de grip dreig kwijt te raken. Gelukkig ontstond in het oog van de storm de ruimte om alles even helemaal los te mogen laten. Werd ik daartoe aangemoedigd door man en zakelijk partner. En vond ik gestaag de weg terug naar mezelf.
Voor mij bleek ook dit jaar opnieuw: het is de kunst om, terwijl het leven je overkomt, geluk en grootsheid te vinden in kleine dingen. En dat lukte. Ik vond het in een vlinder die minutenlang op mijn hand bleef zitten. Mijn zoon met rode wangen in zijn kraakverse karatepak. Mijn man die bloemen voor me meebracht. Eten op Vuurtoreneiland. Vriendinnen die bij me bleven inchecken. Collega’s die me ‘het dagboek voor klotedagen’ stuurde, dat ik schaterend doornam. Dansen op een festival. Stiekem iets in mijn ouders’ schoen stoppen rond 5 december, toen ik bij ze logeerde. Mijn 82-jarige vader die het met glinsterogen uitpakte. Vijfstemmig zingen met mijn koor. Struinen door Londen. De zeilen hijsen. Mijn dochters musical. Kringloopvondsten, Friese luchten, schaatsen bij zonsopkomst.
Loslaten was dit jaar onvermijdelijk. Maar het komende jaar pak ik vast. Niet krampachtig, wel heel stevig. Ik pak de mensen vast, mijn dierbaren, mijn vrienden. Ik pak het leven beet, want iedere dag is er een. Dat leerde afgelopen jaar me luid en duidelijk. Ik ga de momenten grijpen die me gelukkig maken. Hopelijk omringd door zachte verlichting.
Geen reacties