Suikerspin

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Mijn zilveren pailletten hoedje kriebelt op mijn hoofd als ik vanaf het podium tegen de zon in naar alle lachende koppies op het schoolplein kijk. Een beetje ongemakkelijk giechel ik met mijn collega als luid ‘Tante Rita’ wordt ingezet tijdens de opening van het jubileumfeest van onze school. Niet meedoen is geen optie, dit hoort erbij, je hebt hier zelf voor gekozen, zeg ik tegen mezelf. Automatisch beweeg ik met al mijn collega’s mee van links naar rechts het podium over.

Een heel schooljaar is voorbijgevlogen en nu sta ik hier. Nog maar net een jaar geleden hakte ik de knoop door en verruilde ik mijn marketing- & communicatiecarrière voor het onderwijs. We zakken met het hele team door de knietjes en hupsen vrolijk weer omhoog. Een jaar geleden kende ik al deze koppies niet en wisten zij niet wie ik was, maar nu ben ik juf Marloes. Júf Marloes!

Het gaat fantastisch, het gaat voor geen meter

We klappen en zwaaien, hobbelen nog een keer van links naar rechts. Alle emoties heb ik het afgelopen jaar doorvoeld. Het gaat fantastisch, het gaat voor geen meter. Wat luisteren ze goed. Waarom luisteren ze niet? Deze les is geweldig. Wat ben ik aan het doen? Gaat deze dag ooit nog voorbij? Is het nu alweer drie uur? Van ‘ik kan dit niet’, tot ‘dit is mijn roeping’ en van ‘leer ik dit ooit’ tot ‘waarom doe ik dit nu pas’, het ging allemaal door mijn hoofd.

‘Tante Rita’ is afgelopen, we buigen voor de leerlingen en ouders. Hoera, de school is 40 jaar! Snel neem ik mijn plaats in achter de suikerspinnenkraam. Als zij-instromer in het basisonderwijs ben ik er namelijk allang achter dat ik niet alleen instroom als leerkracht, maar ook als administratief medewerker, coach, scheidsrechter, schoonmaker, maatschappelijk werker en blijkbaar ook als kermismedewerker.

Beste beslissing ooit

‘Juf! Ik wist helemaal niet dat jij ook suikerspinnen kon maken!’ Lachend overhandig ik de roze bol suiker op een stokje en zet een stempel op de kaart. ‘Ik ook niet’, roep ik terug, ‘maar we kunnen allemaal veel meer dan we denken’, voeg ik er educatief aan toe. Als ik na een uur suikerspinnen draaien de stokjes overdraag aan mijn collega word ik geknuffeld door drie meiden uit groep 5. Ik schraap de suiker van mijn armen en weet zeker: dit was de beste beslissing ooit.